Dinmiş denizin şarkısı rüzgar uyumakta,
Rıhtım boyu sonsuz bir üzüntüyle karaltı,
Körfez düşünür, Kanlıca mahzundur uzakta,
Mazi gibi sislenmiş Emirgan çınar altı

Yerlerde gezen hatıralar var korulukta,
Yapraklar atılmış nice mektuplara eştir.
Mehtaba çalan sapsarı benziyle ufukta
Binlerce dalın verdiği tek meyva güneştir.

Can verdi kışın sunduğu taslarla zehirden,
Her gonca kızıl bir gül açarken yolumuzda,
Üzerindeki dallar ağarmış diye birden,
Pas tuttu nihayet suların rengi havuzda.

İçlenme tabiattaki bu yekpare kederden,
Yas tutma dağılmış diye kuşlarla çiçekler,
Onlar dönecektir elbet gittikleri yerden,
Onlarla giden günlerimiz dönmeyecektir.
                    

 Faruk Nafız Çamlıbel
İstanbul - 04.07.2001
http://sufizmveinsan.com