Seni unuttuğum anda başladı bütün yalnızlığım
Asalak yaşayan amiplere benzedim bölünerek çoğaldım
Her defasında biraz daha sana yaklaştım, her defasında parçalandım
Şımarıktı gecemin yarısı diğer yarısı uslu bir piç kurusuydu çoğu zaman

Alfabenin her harfinde seni aradım sesli sessiz yakarışlarda
Hep yanılgıyla aldandım umutlarımın dışlandığı anda
İlhamı da periyi de kovdum bu akşam seni yazıyorum
Yanaşmışım gecemin akılsızlığına hücrelerim ayrı yanda

Düşünmek iyi değildi biliyordum düşündükçe kalabalık oluyordum
Seni unuttuğum anda başlıyordu yalnızlığım aldanmışlığım
Sabır kuyusundan öğreniyordum beklemeyi yağmurdan kaçmakta neyime
Doluya tutuluyordum her defasında yıldırımlardan arta kalıyordu korkularım

Ve yokluğundan arta kalıyordu bana bu şehir, gözlerine bakarak susuyordum
Susmayı senden öğrendim en karanlık aydınlıklarda, anlamadın biliyorum
Anlatamadıklarım vardı sana yaşamaya çalıştığımız hani korkuların vardı
Seni unuttuğum anda başlıyordum yaşamaya hiçbir zaman susulmamıştı böyle

Şimdi bütün sesli harflerimle susuyorum, sessiz harfler var daha sırada...