Ünlü bir ressam, eserlerinin sergilendiği galeride, kim olduğunu belli etmeden dolaşıyor, ziyaretçilerin yorumlarını ilk elden almaya çalışıyormuş. Bu bilgiler onun için çok değerliymiş. Bu yüzden de sergide, her yaştan ve her sosyal sınıftan davetliler varmış.

Bir ara, en beğendiği tablolardan birinin önündeki yaşlı adama takılmış gözleri. Adamın, durup dudak bükerek bir şeyler mırıldandığını görmüş. Söz konusu resim, bir süvariyi canlandırıyormuş. Merakla yaklaşmış ve sormuş:

- Beyim, sanırım resimde beğenmediğiniz bir durum var! Sorunun ne olduğunu öğrenebilir miyim? Bu resmi ben yaptım da... Adam kendinden emin, konuşmaya başlamış:

- Ben kırk küsur yıllık çizme ustasıyım. Resimde, hatalar var. Süvarinin çizmeleri gerçeğe uymuyor. Mesela şu gördüğünüz kıvrım, biraz daha aşağıda olmalıydı. Topuk kısmı da ölçeksiz çizilmiş.

Ressam, adamın sözünün bitirmesini bile beklemeden izin isteyip gitmiş ve biraz sonra, fırçaları ve boyalarıyla geri dönüp yaşlı adamın söylediği hataları düzeltmeye başlamış. Çünkü çizmeler gerçekten de hatalıymış. Sanatçı daha işini bitirmeden, çizme ustası konuşmaya başlamış:

- Bu süvarinin kalçaları da biraz uzun çizilmiş…

Ressam derhal sözünü kesmiş adamın:

-Yok, demiş, çizmedeki hatayı gösterdiniz, biz de mesleğe saygı adına anında düzelttik. Ama lütfen çizmeden yukarı çıkmayın!

Kıssadan hisse: Bazı hatalar vardır, düzeltilmesi gerekir. İnsanoğlu buna mecburdur. Ancak, kimi eleştiriler var ki hoşgörü adı altında, yapıcılık yerine yıkıcı olmaya endekslidir. Gönül gözüyle değerlendirmekten yoksun, disiplin ve kural tanımayan bu tip hareketler duygusallık ve taklit kokar. O kadar ki bu sahte tavırlar, sınır tanımaz, daha da ileriye uzanır; zamanla dinin hükümlerine uymama telkinine kadar varır. Bu yapmacık hareketler fark edilemezse, sonuç hiç de iyi olmaz.

Şimdi lafı fazla uzatmadan, dilerseniz Mevlâna’nın sözü ile hikâyeyi noktalayalım: “Bir lafa bakarım laf mı diye, bir de söyleyene bakarım adam mı diye.”