Hayatı düz bir çizgi sanırdım ve ALLAH 'ı tanrı
şartlandırıldığımız şartlarda yaşamayı en doğru ve bu doğrular uğrunda çabayı hatta ölmeyi cihat,
ölünce gidilecek yerin Haydarpaşa Garı gibi bir son istasyon olduğunu düşünürdüm; en uzak yer orasıydı benim için....daha Amerika’yı keşfedememiştim o zamanlar. Sonrası daha komik ve çocukça…Üstelik çocuktum da....Büyürken aklım da büyüdü çok şükür, ufkumda küçülen dünyanın aksine.Hayatın düz çizgi olmadığını anladığım  an labirentlere düştüm. Çık çıkabilirsen…  J

Küçük dostun dostunun gördüğü labirentlerdeyim
Kilitli kapılarda gurbetlerdeyim
Bildiğim dinginliğime açılacağı
Bilmediğim niye içerdeyim

Kapının ardında ezelden tanıdığım
Beni benden iyi bildiğine inandığım
Bilmediğim, niye benimle oynadığı
Bildiğim iki cihanda yandığım

Hep başlıyor saydığım sonlardayım
Kısırdöngü halisünasyonlardayım
Bildiğim her şeyin tek nokta olduğu
Bilmediğim, niye boş aksiyonlardayım

Kutsi ayda kutsanan yerlerdeydim
Zirvesinde muhabbetin sembollerdeydim
Bildiğim nicelerine perdelerin açıldığı
Bilmediğim ne kadar gerilerdeydim

Kutbi’nin muştusuna sevdalandığım
Gecelerde sessizce adını andığım
Bildiğim sevgilerin sınanacağı
Bilmediğim neyi doğru sandığım

Yalın dostlukların dilindeyim
Lokman hekimin kandilindeyim
Bildiğim, yurcice verenin yüceleceği
Bilmediğim, niye nefsin elindeyim

  Yıllarca çıkış aradım labirentlerden… İnsanın  saftan safa geçirileceğiyle  labirentler açıldı  sınanacağıyla daraldı… Her yeni bilgiyle ya kalbim karardı ya zihnim açıldı.

Ölüm sandım bir ara çıkışı....

 Şubatın biri… Milenyumun ikinci  ayı… Sabahın ilk saatleri.... Özgürlüğün başlangıcı....Madde boyutunda zaman sınırlarının kalktığı an.... Hep mışlı hikâyeler....Tadana sorulmuyor ki.... Sorulsa da cevap vermiyor ki.... Acıların en acısı ayrılık... ‘Elveda’ nın yaşandığı ayrılık... Tekrarı yok... Vuslatı var mı bilinmez...İnsanın bilinmezi...Bilinene göre oranı ne ki! Geriye kalanlar hep maddesel...Şimdiye kadar kullandığı ve artık kullanamayacağı şeyler ve birkaç koliyle yeni sahiplerine geçici bir sevinç verir belki... Dediler ki işte son durağı...Birkaç tümsekten biri... Baktım... İçinde dediler...Yine baktım... Sadece toprak yığını... Bir ot bile yok üstünde... ota ihtiyacı var mı ki?... Olsa bile ona mı? Bize mi? Gözümüzün zevki mi bozulur? Hava soğuk... kar-yağmur yağıyor... Üşümez mi? Toprağın altında ondan ne kadarı var ? Hepsi veya birazı ordaysa ... Ne alemde? Hangi alemde? Orada değilse nereye gitti ? cevapsız sorular...Ve sonuç MEÇHUL...

Işığın ölümüyle feyizlendiğim
Ömürdeki son demine yetişemediğim
Bildiğim, “RABBİN kim” deneceği
Bilmediğim, bildiğime ne diyeceğim

 Ölüm labirentlerin  başka bir versiyonu gibi geliyor artık...Ve sonsuz hologramlardan biri...Seç de yaşa veya  ek de yaşa...Ayrıca hologram tanımına bayılıyorum...Yıllardır içinden çıkış aradığım labirentlerimi bilim adamları ne güzel de izah eder oldu çok şükür...

Bu yüzden  hologramlara takıldım...

Takamadığımdan olmayan takılarımı taktım takıntılarıma ... Ömür harcamışım düzenli ve iyi olacak diye sahiplendiğimiz şeylere.

Neye göre iyi veya düzenli ? Neye sahibim ki ?

Sultan’ın dediği gibi canımız bile bizim değilken... duygularımın gelgitlerinde yorgunluktan bitap düştüğümde Huzur aramışım.

Huzur güzel ve geniş düşüncedir  diyor LÜTFİ (filiz) Dede.

Bilerek veya bilmeyerek gelişiyorum diye nice kayıtların altına girmişim...Kayıtlardan nasıl kurtulacağım ?

Son takıntım, emanete gösterilmeyen özen olmuş. Başkalarını yargılayıp nice yitik sevdalar yaşamışım...Yargılamakla MEKR‘e soyunduğumu bilemeden ... Ne ACI  dimi ?

Düşüncelerimi düzenlemeyi hiç düşünmemişim nedense?

Üstelik, düşünce üzerine onca kitap devirmiş biri olarak... Düşünceler yolcu zihin kervancıyken zihnin dışına çıkmak için onca yol gösteren OSHO amca varken...

Bu arada kervancıya bile eyvallah demesi önerilen yolcu kim ya HU ?

Yoksa bu yolcu mu çıkar sadece LABİRENTLER den...