Ey Kendim!

Bilmiyorum beni dinler misin ama, sana birkaç şey söylemek istiyorum.

Allah yeni kapılar açtı, yeni yeni insanlar, yeni yeni kitaplar, yeni yeni kavramlarla tanıştın. Ne büyük bir heyecandı senin için. Sanki dünyaya tekrar gelmiş gibiydin..

Birdenbire kendini dünyanın en şanslı, en kısmetli kişisi sandın. Dedin ki kendi kendine, bunları neden başkaları da bilmiyor..

Sonra etrafındakilere bakışın değişti. Yahu dedin, bu insanların hali ne olacak? Bir silkelenseler de kendilerine gelseler..

Sonra kimseyi beğenmez oldun. Ne bu avam tavırlar, hiç mi tefekkür etmezsiniz, dedin...

Evet, evet.. Bunları dedin.. Üstelik sadece bir iki sayfa bir şeyler okudun da “oldum” sandın.. “Piştim” sandın... Uzaktaki mum alevini gözüne kestirdin diye, “yanmış” mı oldun, a saf “benim”..

Altında çelimsiz merkep varken, sanki son model mercedese binermiş gibi milletin faytonuna laf ettin!..

Ne büyük “zan”, altındaki merkebi mercedes zannetmek...

Ey Kendim! Kendine gel...

Farzlar halâ farz.. Sünnetler halâ sünnet.. Bu okuduğun bir iki sayfa, senin bunlara daha sıkı yapışmana vesile olmuyorsa.. orada dur.. İşte asıl tefekkürü orada yap.. Görelim bakalım tefekkür nasıl olurmuş..

Ey Kendim!.. Dediğim gibi, kendine gel.. Yoksa ben getirmesini bilirim...