Sevmeyi öğrendiğimizde

Oturup kaldık yerimize.

Öfkelendiğimizde

Çoktan kırmıştık zincirlerimizi.

Şehir üstümüze geldi

Sokaklar dar oldu sevdamıza.

Gece lambaları terk etti alnımızı

Biz yüreğimizde taşıdık sevdamızı.

Gözyaşlarımız ki, gıyabımızda dökülmüştür

Beş akçe etmedi maddece gözyaşlarımız.

Sadece tufanlarda

Nuh eylemişler bizi

Ateşlerde İbrahim eylemişler

Ne sen tam sevebildin beni

Ne ben öfke duyabildim sana

Taşlı sopalı intifalarda

Sürgün yaşadık birbirimize

Ne Leyla'dan geçebildik

Ne de Mevla'dan geçebildik

Ey dil yaram abî gözlüm,

Sevdikse de Mevla için sevdik.