ZÜNUNU MISRÎ

Halkın delilik gibi algıladığı yeni coşkular ve cezbeler meydana gelmekteydi Zünunu Mısrî’de. Coşkusu gökleri tutuyor , görenlerin ciğerlerini dağlıyordu. Nihayet deliliklerine tahammül edilmez hâle gelince ,  padişaha şikayet ettiler . Can ve ikbal korkusunun padişaha verdirdiği hüküm, külhanilerin eline geçince de zindana attılar Zünun’u.

Dostları toplanıp aralarında durumu  değerlendirmeye, kendi anlayışlarını açıklamaya  başlamışlardı. Dediler ki :

-Bunu herhalde kasten yapıyor. Kimbilir ne hikmetler vardır?... O’na delilik hükmetsin , çıldırsın !... Sınırsız akla sahip ondan ne kadar uzak bu durum. Hâşa ki deli olsun!.. Halkın şerrinden böyle bir yola girdi her halde.

Ahvali anlamak üzere Zünunu Mısrî’nin yanına gitmeye karar verdiler. Yaklaştıklarında Zünun bağırmaya başladı onlara :

-Hey , kimsiniz ?... Sakının !...

Gelenler edepli edepli dedi ki :

-Bizler dostlarınız !... Hatır sormak için geldik buraya. Nasılsın ey marifetli akıl denizi?... Akıllı olduğun halde neden kendini deli gibi gösteriyorsun?... Bu bühtan nedendir?... Külhanın dumanı güneşe yükselir mi?... Ankâ , kargaya zebun düşer mi?... Bizden çekinme , anlat şunu . Sevenlerini kendinden uzaklaştırmak yakışmaz.  Sana âşığız,  sadığız. İki âlemde de gönlümüzü sana verdik.

Zünun delicesine saçmalamaya , sövüp saymaya başladı. Eline geçen taş , toprak , sopa ... ne bulursa fırlatmaya koyuldu.  Hepsi yaralanıp , ezilmek korkusuyla kaçıştılar.  Zünun başını iki yana sallarken , kahkahalarla gülüyordu :

-Şu dostların hevâ ve heveslerine bakın. Hani nişaneleri ?... Dostlara zahmet ; can gibi sevimlidir. Dosta dostun zahmeti ağır gelir mi?... Zahmet içtir , ruhtur. Dostluksa onun derisi.  Dostluğun nişanesi ; belâlardan , mihnetlerden , âfetlerden hoşlanmak değil midir ?... Dost altın gibidir . Belâ da ateşe benzer . Halis  altın ancak ateş içinde saf hâle gelir. 

Mesnevi : 2. Cilt - Sayfa : 106 -....- 112
Hamdi CENİK/İSTANBUL