MUSA İLE ÇOBAN

Musa a.s. yolda bir çoban gördü. Şöyle söyleyip duruyordu :

-Ey kerem sahibi Allah’ım!... Neredesin ki sana kul , kurban olayım!... Çarığını dikeyim , saçını tarayayım!... Elbiselerini yıkayıp , bitlerini ayıklayayım , süt ikram edeyim sana !... Elceğizini öpüp , ayacığını ovayım , uyku vaktin gelince yerini süpüreyim!... Bütün keçilerim sana kurban olsun!... Bütün nağmelerim , heyheylerim sanadır Allah’ım!.

Çobanın böyle saçma sapan şeyler söylediğini duyunca Musa a.s:

-Kiminle konuşuyorsun , diye sordu.

Çoban da:

-Bizleri ve bu yeri göğü yaratanla , diye cevap verdi.

Musa a.s:

-Vah , vah!... Sen sersemlemişsin!... Daha müslüman olmadan kâfir olmuşsun.  Allah’ın her şeye Kaadir olduğunu biliyorsun da bu hezeyanlar nedir ?... Amcana , dayına mı söylüyorsun bunları?... Ayağa muhtaç olan çarık giyer , büyüyecek olan süt içer . Allah’ın sıfatlarında cisim sahibi olmak ve ihtiyaç var mı ki?... El , ayak bizler için övgü vesilesidir lâkin , Allah’a nispet ettin mi kusur olur!... Akılsız dost zaten düşmandır.

Çoban:

-Ya Musa , ağzımı bağladın , pişman oldum , dedi ... elbiseleri yırtıp çöllere doğru giderken öyle bir ah çekti ki ...

Musa a.s’a  vahiy geldi :

-Kulumuzu bizden ayırdın . Sen ulaştırmak için mi geldin , yoksa ayırmak için mi?.. Gücün yettiğince ayrılığa basma. Her kese farklı huy verdim. Ona metih olan söz sana zem olabilir. Ona göre bal , sana göre zehir olabilir . Ey Musa ; edep bilenler başkadır , canı , ruhu yanmış âşıklar başka. Yıkık köyden haraç , âşar alınmaz. Hatalı söz söylerse bile , ona hatalısın deme. Sarhoşlardan kılavuzluk arama. Aşk şeriatı bütün dinlerden ayrıdır. Âşıkların şeriatı da Allah’tır, mezhebi de.

Musa a.s. Allah’tan bu azarı duyunca çöle düşüp , çobanın arkasından koştu , izini aradı.  Buldu . Dedi ki :

-Müjdemi ver . Allah’tan izin geldi. Hiç bir sebep ve tertip arama. Gönlün ne isterse onu söyle. Emniyete ermişsin sen.

Çoban dedi ki :

-Ey Musa , o sözden geçtim ben artık. Kendi gönlümün kanına bulandım. Bir kamçı vurdun, atım şahlandı kâinatı aştı . Şimdi benim ahvalim söze sığmaz.  Zaten söylediğim de benim halim değil ki!... Aynada bir sûret görürsün ya, o senin midir, aynanın mı ?... Neyzen ney üfler. Bu nefesten ses çıkar. Neyden midir bu?... Kendine gel kendine!... Allah’ı övsen de bunu çobanın lâyık olamayan övüşü gibi bil. Senin övgülerin belki çobana göre daha iyidir ama, Allah’a nispetle onun da bir değeri yoktur.  Anışımın makul olması Allah’ın Rahmetindendir. İstihaze olan kadının namaz kılması gibi bir ruhsattan ibarettir.  Onun namazına nasıl kan bulaşmışsa , senin Allah’ı anışına da benzetiş ve zannediş bulaşmıştır. Kan pistir ama bir parpacık suyla temizlenir. Fakat içteki pislikler öyle midir?...

Mesnevi : 2. Cild - Sayfa : 132 -...- 139
Hamdi CENİK/İSTANBUL