1.2.3... Tıp!

Küçüktüm, ufacıktım
Top oynadım acıktım.
Şiirlere konu olan top oyununu çocukluğumdan beri hep sevmişimdir. Yakan top, istop oynar, erkek çocuğu gibi topa kafa, kaleye gol atardım.
Sonra, lise yıllarında biraz voleybol oynayıp, anne  rolünde, çocuklarımı oynatma bahanesiyle, yine topla bağlantımı sürdürdüm.
Top oyunlarını, topun ele avuca sığmazlığı, özgürlüğü, köşelerinin olmaması, benim yapamadıklarımı yapması nedeniyle seviyorum galiba...
Bir de saklambaç oynamayı çok severdim.
Sayışırken söylediğim favori tekerlemem hâlâ aklımda:
“Oooo! Dingildo, dingildo............biri A, biri B...
Ortancası Ahmet Paşa, gel gidelim Beşiktaş’a...”

Yıllar sonra, topun bana tattırdığı özgürlük duygusunu, coşkuyu, kitaplarda, makalelerde çeşitli yazılarda aramaya başladım.

Ve bugün, daha önce afyuksel.com sitesinde bir-iki defa okuyup geçtiğim bir yazıyı tekrar okudum.
Başlığı: “TOPLUMU KEMİREN İLLET”...
Dedikodu, gıybet ve dile hakim olmamanın kişiye verdiği zarardan bahsediyor, kulaklarımıza  küpe olacak şu Hadis ile de bitiyor:
“HIFZI LİSAN, SELAMETÜL İNSAN”
(Lisanına, diline sahip olan, selamete erer.)

Bu yazı, çocukluğuma götürdü beni.
Top, saklambaç oynadığım, tekerleme söylediğim günleri hatırlattı.
Ben bir de SUSKUNLUK oyunu oynardım çocukken...
1.2.3.. TIP!
Ne yazık ki, büyüyünce bu güzel oyunu unutmuşum.
Çocukluğumu  yaşamak, yine ‘TIP’  oynamak istiyorum.

Benimle oynar mısınız ?
HAYDİ,
1.2.3.. TIP !..

Av. Aytül Ardor