Anayasamızın
onuncu maddesine göre :
” Herkes,dil,ırk,renk,cinsiyet,siyasi düşünce, felsefi inanç, din, mezhep ve
benzeri sebeplerle, ayırım gözetilmeksizin, kanun önünde eşittir.
Hiçbir kişiye, aileye, zümreye veya sınıfa imtiyaz tanınamaz.”
Söz konusu eşitlik, birimlerin ,yürürlükte olan kanunlardan ayırım yapılmaksızın
istifadesi yönündedir.Bu ifadeyi kanunların herkese aynı, eşit olarak uygulanacağı
yönünde anlarsak büyük bir yanılgı içine düşmüş oluruz.Böyle bir durum hiçbir
zaman mümkün olamaz.Çünkü temel yasanın, Anayasanın dışında, toplumun düzen ve
intizamını, birimlerin bireysel haklarını temin etmek için ihtiyaçlar doğrultusunda
kanunlar düzenlenmiştir.Ceza Kanunu, Borçlar Kanunu, Ticaret Kanunu, Kat Mülkiyeti
Kanunu ,çeşitli ihtiyaçlara cevap veren yürürlükteki kanunlardan sadece
birkaçıdır.
Her birimin elde etmek istediği hakkı, diğer birimin hakkettiğinden farklı
olacağından, bu durumda uygulanacak kanunlar da farklı olacaktır.Burada bire bir
eşitlik söz konusu olamaz.
Çevremizi incelediğimizde, insanların, ihtiyaç duydukları çeşitli şeyleri bedelini
ödeyerek satın aldığını görmekteyiz.Birimlerin ihtiyaçlarının çeşitli
olması,birimler arası ilişkilerde ve bu ilişkilerin doğurduğu haklarda da
çeşitlilik oluşturmaktadır .Kanunlar,hakkı temin etmek,korumak üzere
oluşturulduklarından ve bir birimin hakkı, hakkettiği diğer birimin
hakkından,hakkettiğinden farklı olacağından,kanunların her birime bire bir eşit
uygulanması da söz konusu değildir.
Aslolan Anayasanın ,temel yasanın teminatı altında hakkın,hakkedilenin
alınmasıdır.
Hakkeden, hakettiğini aldığında da ADL isminin mânâsı gereği ADALET TECELLİ EDER.
Aytül Ardor
