Milletler için olduğu gibi, insanlar için de en büyük mesele bağımsızlıktır.
Fakat imkân var mı ?
Benim olan bana ait gibi
görünüyor. Halbuki, ben daima benim
olana aittim. Mülkiyeti tartışma götürmez
yegâne şey
“benlik” olmak icap eder. Fakat, işin
derinliklerine inecek olursak, kimseye bağımlı olmayan, başlı başına,
ayrı ve mutlak bir unsur nerede?..
Görünsün veya görünmesin, başkaları, iç ve dış
alemimizi paylaşırlar. Kurtulmanın çaresi yoktur. Tam bir
inzivada bile, dağın ancak bir zerresi, denizin bir damlası olduğumu dehşetle
hissediyorum. Kafama ve etime ölülerin mirası hakim, düşüncem
ölülere ve dirilere borçlu, hareket tarzım, irademe rağmen, tanımadığım
veya hoşgördüğüm varlıkların tesiri altında...
Ne biliyorsam, başkalarından öğrendim; her kullandığım şey başkalarının
eseridir. Satın mı aldım? Ne çıkar?.. İşçi, esnaf, sanatkar olmasa
,”Calban”dan veya Robinson’dan daha çıplak kalırdım. Bir yere
gitmek istesem, başkalarının ürettiği
makinelere ihtiyacım var. Benim meydana getiremediğim bir dille konuşmaya
mecburum ve benden evvel gelmiş olanlar, haberim olmadan bana zevklerini,
duygularını ve peşin hükümlerini kabul ettirmişlerdir.
Benliğimi parça parça sökecek olsam, onda hep dışardan gelmiş parçalar
ve kırıntılar buluyorum. Her birinin üzerine kaynağını gösteren
etiketlerini koyabilirim. Şu, annemden; bu, ilk dostumdan, ötekisi,
Rousseau veya Stire’den bana
geçmişti. Bütün bu aldıklarımın bir bilançosunu yapacak olsam, benliğim
boş bir şekil, içinde tek reel şey bulunmayan bir kelimeden ibaret kalıyor.
Bir sınıfa, bir millete, bir ırka aidim ve ne yaparsam yapayım
kendim çizmediğim bu sınırlardan kurtulmaya muvaffak
olamayacağım. Her fikir bir akisten, her hareket bir çalmadan başka
bir şey değil. İnsanları yanımdan kovabilirim, fakat çoğu tek başına
kaldığım halde, görünmeden bende yaşamakta devam ediyor.
Uşaklarım varsa, onlara katlanmak, boyun eğmek zorundayım; dostlarım
varsa hoşgörmeye hizmet etmeye mecburum, paraya gelince; bakmak, çoğaltmak,
korumak lazım. İktidar kölelikle eştir. Hakikât! Hiçbir şey benim değil.
Bir parça duyduğum zevki, artık mevcut olmayan veya ömrümde görmediğim
insanların ilhamlarına borçluyum. Hal şu ki, ne aldığımı biliyorum
ne de verdiğimden haberim var.
Bir düzine milyar kadar toplamaya muvaffak oldum. Milyonlarca insan benim için
çalışmasa, milyonlarca insan satacağım şeylere ihtiyaç duymasa ve
milyonlarca adam dünya ekonomisinin üzerine kurulduğu kaideleri,
makineleri, formülleri bulmasaydı bunu
yapabilir miydim? Kendi kendime kalsam, köpek leşleri ile köklerden başka
yiyecek şey bulamayan bir vahşiden
başka ne olabilirdim?
Kimsenin doğurmadığı, benden başkasının katılmadığı, mutlak
suretle benim duyabileceğim bağımsız ve gizli çekirdek nerede? Sahiden,
bir borç yığını, dev bir cüssenin esiri
bir zerreden gayrı bir şey değil miyim? Ve sahiden kendimizin
zannettiğimiz yegâne şey ”benlik” bütün öteki şeyler gibi,
gururumuzun basit bir yansıması, bir kuruntusu mudur?
Dr.
Işıl YURDAIŞIK
Giovanini
Papini’ den alıntıdır.(Gog I-II)
