Yarından
herkes korkar, geçmişten ise bazıları... İkisi de insan iradesinin meçhulleridir
çünkü. Ruhun bir köşesinde, yıllarını tüketmiş bitkin bir çınar
ağacı; diğer köşesinde ise, geleceğe köprü kurmaya çalışan hayat
fidanı... Hangisi en verimli olanı?
Hangisi görüş alanı içinde şaşmayan doğru? Hangisi gerçek?..
Bilinmezlikten korkan insanoğlu, hangisine karşı kendisini ateşten
korkmayan su gibi hisseder? Cevap mı: Mutlak meçhuliyet! Kiminin vazgeçilmez
amacı, sevgili geleceği, kiminin korkulu kâbusu lanet geçmişi!.. Bunca
karmaşa içerisinde nerede aucom kılıcı? Her şeyi basite indirgeme yarışında,
hangisi basit bir söyleyişle "en basit" olanı? Karar vermek
zor. Analiz yapmak mantığı gereksiniminde bulunacakların koşuşturmacası...
Atış tahtası gibi duvara çivilenmiş hayat, devamlı karavana günler.
Analizin başlanacağı yer bile, devamlı ıskalanıyor.
Ama
bir de mercek altına yatmak cesaretini gösterip sormak gerekiyor;
nereden kaynaklanıyor sentez yapamayanların sahip oldukları zannedilen
analiz hakkı? Cevap, hep karmaşa içerisindeki karmaşık sözcüklerde
aranıyor. Çünkü, bu kadar basit cevapları insan düşünemediği ve
alternatif getiremediği için, gururuna yediremiyor.
Peki, ya
her gün üzerine basarak geçtiğimiz devasa akıl kitabı, her anı bu
kitabı okumadan analiz yapmaya çalışarak geçirdiğimiz varsayarsak ,
nerede hesap makinesinin yatay çift çubuğunun arkasında hazır bekleyen
cevap?..
Her şey,
bildiğimiz bilim kanunlarıyla açıklanabilirken, nerede insan iradesinin
bile kullanamadığı büyük sevgi sorusunun cevabı? Nerede Einstein’in
zihninin derinliklerindeki veya Newton’un tabu postulatlarındaki
denklemlerinde yerini alabilmiş "Hayat budur!" cevabı?.
Cevap aranırken içi boşaltılarak avuç içinde buruşturulmuş
,savurulmuş insan kutularıyla dolu her yer... Son damlasına kadar içi tüketilmiş
insan vicdanları. Öyle ki, kavurucu beyin fırtınalarında bile buharı görülmeyecek
miktarda.
Doğru cevap bilinirken, şüphe denizine düşülerek işaretlenmiş yanlış
şıklar. Şıklar işaretlenirken kullanılmış kutuların kömür gönülleri.
Sonra savurulan, her zaman hayatımıza yön veren mazeret rüzgarları.
Bunlardan birisi de optik okuma hatası! Analizden kurtulabilmiş ruhların
varolmak için verdikleri meydan savaşları... Ehrimen ordularına karşı
bitmek bilmeyen can alıcı, kan alıcı şahlanmalar... Bununla birlikte,
sendeleyerek ancak yürüyebilen pratik hayatlar, şöyle dur ki sentez
yapabilsin. Geçmiş-gelecek kısır döngüsünde kopan fırtınalarda kırılan
baston yürekler.
Ya şimdi aklıma gelen ve mum ışığının bile şahitlik ettiği can yakıcı
soru; ne zaman anlaşılacak geçmişin tüm detaylarıyla ve mümkün olan
en büyük puntolarla hiç silinmemek üzere tekrar tekrar ve hatta en son
tekrarla okunmak üzere yazıldığı? Daha sonra şimşeğin haykırdığı;
hangi geçmişte fark edilecek gelecek için yapılan planların
"kader"e uymadığı? Ne zaman
fark edeceğim Azrail’in bile kendi ruhunu kabzedeceği "an" ın
göz açıp kapama mesafesinde beni beklediğini? Hangi gelecekte öğreneceğim
deneme-yanılma / hatta bazen yanılmamaların insan iradesinin ulaşabileceği
zirvelerde bile yer değiştirebileceğini? Aklın çıkabileceği nihai sınırın
ışık hızıyla belirtilmiş olduğunu, aslında zamanın değil de sadece
"an" ın olduğunu. Geçmiş ve geleceğin sadece, sadecelerin
sınırladığı yaşanacak "an" ın gösterilmesi için yaratıldığını.
Sondan ikinci soru; kaçımız farkettik esas korkulması gerekenin içinde
bulunduğumuz an olduğunu?
Ilerleyen geç bir vakit; bence sorulması gereken son soru; nasıl,
vicdanlarınızı da sıcak
yastıklarınız kadar rahat buldunuz mu?
Fahrettin KILIÇ
