Şu an arz yuvarlağı üzerinde yaşayan
insan yığını sayıya vurulduğunda altı-yedi milyar rakamı gösteren
bir sonuca varılacaktır. Arz yuvarlığı için bu sayı hiç de alışılmadık
değildir. Şu an yaşamakta olan insanlar gibi benzeri birçok insan gelip
geçmiştir bu mavi küre isimli duraktan.
Mezarlıkları
gezmeyi alışkanlık haline getirmeniz , kendi özünüze giden yolda size
büyük kolaylıklar sağlayacaktır, en azından ben bu düşüncede olduğum
için semtin lüks mezarlarının bulunduğu beldeleri ara sıra ziyaret
eder , mezar taşları üzerinde yazılı olan
isimleri ve tarihleri okur, o kişiyi hayal ederim.
Ne
kadar güzeldi , ne kadar yakışıklı idi, ne kadar zengindi , ne kadar kültürlü
idi, hayattan neler bekliyordu veya ölmeden önceki son dönemlerinde hangi
konu üzerinde ateşli bir şekilde duruyordu ve ölümün soğukluğu yüzüne
vurunca o an neler hissetti diye...
Bazen
de ölümün mermerleştiği kitabelerde “Yüksek Hakim A….” veya
“Topçu Albay H…” ; “Doktor L…” şeklinde mini dizeler okurum ve
kimin bunları neden bu şekilde yazdırma isteği duymuş olduğunu merak
eder ve kendi kendime sorarım.
Bazen
bu sorularıma;
“Bak gerzek görüyorsun ki, bir Yüksek Hakim bile ölüyor ve gömülüyor;
sakın ha okuyup da hakim falan olma!..”
Ya da “ Doktor oldun da ne oldu işte sen de öldün , kendine bile faydan
olmadı”
şeklinde Cem Yılmazvari
cevaplar verirken, bazen de o an içinde bulunduğum radyasyonun Nübüvvet
boyutunu düşünürüm. Pişmanlıklar içimi ısıtmaya başlıyorsa, başka
bir radyasyona firar ederim.
Nihayetinde
ise en son cümlem , “sen de senden önceki milyarlar gibi bu kürede kısa
bir süre misafir olup gideceksin , peki gerinde ne bırakacaksın veya yanında
ne götüreceksin?” diye bir soruya döner.
“Yanında
götürmek” deyince Firavunlar aklıma gelir , Mısır’daki büyük
piramitler ve bunların merkezinde yatan
milyarlar değerindeki Firavun’a ait ve yanında götürmeye çalıştığı
ve bir noktada Firavun’un ölüm ötesi yaşama imanını tasdik etmesine
vesile olan hazineler.
Firavun’un,
yaptırdığı piramitlerle
bir bakıma ölüm ötesi yaşama somutlaştırdığı imanını, başkalarının
ölüm ötesine inancıyla mukayese ettiğimde Firavun’unki daima ağır
basar benim terazimde , belki de Arabi’nin dediği gibi, Firavun’un Hibe
Cenneti’ne gitmesine neden olan, algılanması yanlış olsa da bu imanı
olduğu gelir aklıma.
Sonra
kendime dönerim , arz küre üzerindeki bu hayali yolculukta ne bırakacaksın
geriye , hayali yırtıp diğer insanların hayaline saplanacak olan?..
Kocaman bir sıfır gelir gözümün önüne, sonra kartopu gibi büyür , büyür
de o sıfır ezer geçer beni altında…
Efendimizin
sözüne endeksli olan düşünce sistemimizde şu söz dalgalanır gelir
varlığımızın derinliklerinden “ İnsanların HAYIRLIsı ,
İnsanlara HAYIRLI olandır.”
Geçici bir rahatlık verir bu sözü Efendimizin. Nice hayır kuruluşları
vardır , nice hayır için yarışan kişler
, yaptıkları hayırlar Uhud Dağını aşmıştır ve onlar “ Ohhh,
be!… Biz demek ki insanlara hayırlıyız..” derler.
Ancak
yaz sıcağında içilen bir diet koladan fazla değildir bu düşüncenin
getirisi, kalpleri serinletmesi yönünden, arkasından şu hitap tüm yakıcılığı
ile duyan yüreklere siner ve kavurur..
“Hasenetül Ebrar Seyyiatül Mukarrebun” yani “iyilik ehlinin yaptığı
hayırlar/güzellikler , Öz benini bulmuşlar için günah
mesabesindedir.” O zaman hayır için , hayır adı altındaki mânâ için
apayrı ufuklara yelken açar aklım.
Kim
hayırlıdır , kim hayırsızdır diye….
Ölüm ötesine inansa da ,
insanları lokalize olmuş bu inancının sapmışlığı ile yaptırdığı
piramitlerde kul / köle eden ve onların hür iradesini kendi loakalize amaçlarına
endeksleyip varoluş gayeleri çalışmak değil de yeyüzünde evrensel şuurun
yansıması olan insanı aşağılayan bu zihniyetin hayır kavramına bir
paralellik kuramayacağı gelir aklıma.
Daha
sonra da Allah ehli insanların karaladıkları, aslında hayatın tüm
parlaklığını gözler önüne süren yazıları, sözleri gelir aklıma
…
Onlar insanın yeryüzüne duvar boyamak, ekmek pişirmek, çocuk bakmak,
bilgisayar tamir etmek , futbol oynamak, gülmek , eğlenmek, ağlamak için
gelmediğini ve kendilerindeki o sonsuz özellikleri yaşadıkları ortamda
metazori olarak kendilerinden ortaya çıkmış olanlarla kısıtlı olmadıklarını
anlatmak için mücadele etmişlerdir.
Belki
onlar , bir saat icat edememiş , bir araba dizayn edememiş, bir teknoloji
harikası ortaya koymamışlardır, ancak İnsana kul/köle olmama hakkını
vermişlerdir. İnsana kul/köle olmaktan kurtulma hakkını ve gücünü
vermek ise, insanın günahları affetme yetisinden bile daha yüce bir
olgudur.
Tüm
bunlardan sonra , kelimelerin bir araya gelip de cümleleri kurması sonucu
, Hayırlı insanın kendini tanıyan , kendini bilen, kulluk kavramını özbeninde
eritip yaptığı fiilin evrenselliğe ayna olduğu algılamış ve bunu
anlatmış olan insan olduğu şeklinde defterimde yerini almakta…
Hayrettin
Zor
26/08/2000
