İnsanla
birlikte sevgi de var oldu yeryüzünde. Sevgi bir insanda yalnız o insanı
değil onda tüm insanlârı sevmeye açık olmaktır. İnsandan insanlığa
köprü kurmaktır sevgi. Sevgiyi taşıyan, onunla yaşayan bir insanın
insana yaklaşması, sevgiyi paylaşması aynı zamanda özgür bir yaşamı
da sürdürmesi demektir.
Dostluğa
şiir havası sindi mi, sevgi doğar. Sevgi, insanın insanla ilişkisinde
saygının şiirle yaşanmasıdır. Sevgi, insanların varlık yapılarının
temelindeki öz birliğinden birlikte çarpan yüreklerinden aynı gözle görmelerinden
doğar. Yalnızlığından doğan bitmez tükenmez bir sevgi isteğiyle yaşarken
insan, her başlayan yeni bir günde kendini, doğrudan doğruya kendini, yüreğini
ortaya koyarak ancak elde edebilir o isteğin besinini. İnsanın öteki
canlılardan farkı onda varolan bu "olanağı"" görüp,
onun bilincinde olup, ona evet deyip, onu yaşatabilmesidir. Kendine karşı
bağımsız olabilen insan, insana özgü yetilerini ancak insanlarla ya da
onların ortaya koydukları ürünlerle, sanat yapıtlarıyla bağlar
kurarak yaşar. Böylece insan taşıdığı evrensel bir olanağı tek başına
gerçekleştirebilen bir yapıdır. İlkiimiz bu " a r ızı" görmek
ve onu ya atmak olmalıdır. Bencillikle nitelendirilemeyecek olan tek
istek, kişinin özgür alanını yaşama isteğidir. Yaşamak aynı zamanda
doğadan bir gücü de taşımak, demektir. Ozgür yanımız için de geçerlidir
bu düşünce.
Sevgi
yaşanırken mutluluk duygusu ile zenginleşmeye başlar insan. Mutluluk yaşamın
işaretidir. Bedenimiz heyecenla çarpan kalbiyle nasıl da katılır bize.
İnsan mutluluğunu ancak kendindeki insanla bağlar kurarak yaşayabilir, sürdürebilir.
Süren,
doğanın bize yeti olarak, öteki canlılardan farklı olarak verdiği özgür
alanımızın yaşamı değil midir? Öyle ise doğanın her var ettiği için
geçerli olan yaşam, özgür alanımız için de geçerli olmalıdır. Bu,
insan ile birlikte varolan olanağının, yetinin yaşaması demektir.
"Var ettiğini yaşatmak": Gördüğümüz kadarı ile doğadaki
evrensel düzenin gereği de bu.
İnsan
ile birlikte sevgi de var oldu ve sevgiyi yaşamayı bireyin dışında hiçbir
güç gerçekleştiremez. Ancak birey evet derse gerçekleşebilir bu yaşam.
Ondan sonra yasamın gereği olan değişme, gelişme, yol alma, zenginleşme
görülebilir. Her yaşayan şey ürününü verdiği gibi, gerçekten yaşayan
bir sevgi de bireyde ürününü verir. İnsanlara ve dünyaya karşı güçlü
varlık, gören ve yaşayan varlık, kısaca insan olabilmenin ilk koşulu,
aynı zamanda sevebilen ve sevginin mutluluğunu duyabilen olmaktır. İnsan,
insandan insana mutluluğu yaşatacak olan bağları kurabilendir. Bu yanıyla
insan aynı zamanda doğa gücünde bir gücü taşıyan varlıktır. O bağlar
bir kez var edildi mi sevgi dünyasında, sonsuza dek yaşarlar. Yeryüzündeki
tek insan mucizesi budur. Sevgi den, hiç kuşkusuz bir değer olan insan
sevgisini kastediyoruz. Nesneler insan dünyalarından, onların yaşam
tarihlerinden bir anlam ilettikleri için, ancak bunun için sevilebilirler.
İlk işimiz kendimizi, sevgiyi bütün canlılığıyla yaşamaya hazır
tutabilmek olmalıdır. Eğer bu böyle olmuyorsa; milyarlarca örneğinde
ne yazık ki böyle olmuyor; özürler neye yarar, insan en güzel yanını
yaşamayacak olduktan sonra. Bugün de birbirini yiyen insanlarla dolu dünyamız.
Ama biz gene de dünyamız için, cennetinin kapıları aralık duran bir
cehennem diyebiliriz. Varlığımızdaki, özgürlük yetisini yaşamak,
sevgiyi de yaşatmak değil midir? Özgürlüğü de, onun ürünü olan
sevgiyi de bizlerden önce onların uğruna neler neler Çekerek yaşadıklarını
gördüğümüz insanlar gibi, gereğince yaşadıktan sonra varlığımızda
açar çiçekleri. Sevgiyi yasadığımız ölçüde zenginleştiririz içimizdeki
dünyayı. Heyecan sevginin yaşam belirtisidir. Bencilliğimizden soyutlanmış
bir sevginin belirtisi olan heyecan katıksız olandır.
Sevgi
dayanılmaz acıyı da beraberinde getiriyorsa, "Neyin acısı
bu?" diye sormalıyız kendimize. Hiç kuşkusuz insanın çözemeyeceği,
başa çıkamadığı komplekslerinin, bencilliğin acısıdır o yaşanan.
Sevgiden dolayı acı çekilmez onu gerçekten yaşayanlar için bunun böyle
olması gerekir. Sevgide bağımsız ve özgür bir acı vardır. Sevgi
kadar güçlü, sevgi kadar yoğun bir acı duyulur ve yaşanır. Her ikisi
de yapıları gereği her zaman ileriye, her zaman yüceye doğru yol alır.
İnsan özgürlüğünün eyleme geçen yaşantısı olan bu acılar ve
sevgiler dünyası, kişiyi ayakları üzerinde dimdik tutar.
Buna
karşı insanlar bencilce, hırsla, kompleksle ve tutkuyla seviyorlarsa, bu,
doğanın insana verdiği en güzel yanının ççarpıtılarak yaşanması
demektir; en azından bu demektir. Peşinden acılar ve mutsuzluklar
getirecek bir yaşamın yatırımı gibi bir şeydir. Bir sevgi bunlara
neden olur mu, eğer böyle oluyorsa ki bitmez tükenmez örneklerde böyle
oluyor; bunun nedeni insanın kendine karşı bağımsız olmmaması, kendi
beniyle namusluca hesaplaşacak güçte olmayışı ve ben
zerleridir.
Sevgiye yakışır olmak, sevgiyi görecek güçte olmak, sevgiyi taşıyan
insanı kendinde duymakla yaşanabilir. Yaşamımız içinde bitmez tükenmez
heyecan anları vardır. Yaşandıktan hemen sonra "boşunalığın yaşamı"
adını alacak olan anlar da vardır.
Sevgi,
insanda yaşanan gerçek bir anın coşku içinde pay edilmesiyle başlar.
Sevgi insanın özgürlük yetisinin yaşam belirtisi olarak yayılır dünyaya.
Ona yaklaşmak, ucundan da olsa tutmak mutlu eder insanı. Bu yetinin ürünü
içimizde ne denli bir güçle yaşatırsak, o denli bir güçle, renk renk
çiçekler açar varlığımızın sevgi dünyasında. “Yaşayanlar, yaşatanlardır
aynı zamanda” dedi çekçekçi.
Benciller
bağımsız değillerdir kendilerine karşı. Bencillik bağımsızlığın
karşı gücüdür. Bencilliğimizi en azından sindirmeden bağımsızlığımızı
kıpırdatmaya başlamayız bile. Yaşamında kendine karşı bağımsız
olabilenler, dünyaya ve insanlara karşı da bağımsız olabilecek gücü
kazanmış olanlardır. Ancak bunlar, gerçek sevginin kapısını
aralayabilen, onu yaşatabilenlerdir.
İnsan
aklı gelişmeye başladıkça taşıyla toprağıyla koşullanmış bir dünyanın
içinde ister istemez bencilliğe sürükleniyoruz
böylece taşıdığımız sevginin dünyası kuruyor ve toprakları
susuzluktan çatlıyor. Sevgiyi yaşamanın öylesine bitmez tükenmez çeşitlemeleri
var ki, onu nerede olursa olsun, nasıl olursa olsun yaşamamız çok olasıdır.
kendimizi korumak! Sanki, kendini koru, dedi en güçlü yasa olan bencilliğimiz
ve zırhlara büründük ona uyarak. Bir ışık sızacak kadar bile aralık
vermiyorsak bedenimizi koruduğumuz zırhlara, kırmızı yanaklı sağlıklı
birer domuz örneği sevgisiz yaşıyoruz demektir bu, dünyada.
Bütün
çıplaklığı içerisinde işte insan… Ucundan da olsa ,insan yüreğini
koydumu insanların dünyasına, bu gücü buldumu kendinde sevgi yaşar, acı
da çekse yaşar.
Sevgi,
insan dünyasının onsuz yapamayacağı bir varlığıdır. “Zindan,
anlamı olmayan kazma seslerinin geldiği yerdir.” Anlamı yaratan, dahası
onu yaratan sevgidir. Gerçek zindan, sevgi taşımayan kazma seslerinin
geldiği yerdir. İnsanın sevgi ile bağlandığı bir insanı olursa, dünyayı
ve insanları gerçekten görebiliyor ve onları yaşayabiliyordemektir. Bir
insan bir insanı seviyorsa, bu aynı zamanda insanlığı seviyor demektir.
Sevgiyiyaşayan
kişi bütün dünyaya omuz silkecek gücü de bulur kendinde. Milyonlar ne
tarafa koşarsa koşsun, o kendindeki insanı yaşatacak olandan yana koşmak
zorundadır. Böyle bir adım birkez atıldımı, insanlar var oldukça var
olur adımın izi; onu yaşayanlar ve yaşatanlar yok olsa bile.
Kemal
Demirel – “Tanrının Onuru İnsan”
dan
