“Vermek”
ya da “almak” kelimelerini tek başına kullanamaz olduk...
Öyle ki,
büyük şehir hayatı, insanlar gibi kelimeleri de çekip sündürmüş...
Vermek, almak, kaldırmak ya da indirmek gibi kelimeleri iki organa
endekslemişiz, aslında hayatın büyük bir çoğunluğunu, sekse...
Kaza
ile bir önceki cümle ile ilintili bile olsa, tek başına “veririm” ya
da “alırım” dediniz mi, işte o zaman hapı yuttunuz demektir... Hapı
yuttunuz dedim, ama herkes aynı tepkiyi ortaya koymayabilir...
Belki geniş bir insansınızdır, kaldırabilirsiniz... Pardon, yani siz o
iki kelimeden birini kullandıktan sonra size yöneltilen esprileri kaldırabilirsiniz...
Bakın yine aynı duruma düştük...
Son
günlerde bir şarkı var, şarkı mı, değil mi? Artık kararı size bırakıyorum,
belki şarkı statüsünde bize sunulmuş bir şey dersek daha doğru
olur... Kadir Tapucu’nun “ben denizin dibindeki titaniği çıkardım”
dediği, Banu Alkan isimli güzide sanatçımızın 'kaldıramazsan kaldırırlar”
diye giden bir şarkısı.
Ben sonuna kadar dinlemedim, sanırım birçok insan da aynı şeyi yapmış
ki dokuz bin adet basılan kasetten sadece üç yüzü satılmış, diğerleri
ne mi olmuş?.. Taksim meydanında bedavaya kapış kapış gitmiş.... Yazık
değil mi bu emeğe-paraya? Yazık yazık ama ne gelir elden!...
Önceleri, sadece hafta sonları yayımlanan, daha sonraları belki de gördüğü
ilgiden olsa gerek, bir yangın gibi haftanın diğer günlerine de sıçrayan
o dedikodu-magazin programlarını izleyen bizlere yazık değil mi? Yazık,
yazık ama ne gelir elden!..
Bir
şarkının şu sözleri gelir aklıma; “taksit taksit, hissettirmeden geçsin/
taksit taksit, üzmeden bitsin”. Ödeme kolaylığı sağlıyormuş gibi gözüküp
de cebimizdeki parayı hortumlayan kredi kartlarını anımsatıyor... Hayatın
yıllara, aylara, günlere, akşamlara bölünüşü ve bu akşamların
bizden alınışı...
Peki
ama bizim bazı şeylerden haberimiz varmı?
Ruhtan
aldığı şuur ve enerji ile varlığını sürdüren insan, kendisine bahşedilen
beş duyunun algılama sınırlarında, tümel varlık içinde özelleşmeye
gitmiş ve kendisine müstakil bir varlık vermiştir, kendini kabul ettiği
ortamda, zaman ve mekâna tabi olarak...
Oysa kozmosu oluşturan bilinç için bir zaman ve mekândan söz
edilemez...
1900’lü
yılların başında madde diye algıladığımız yapıların aslında, tek
olarak hidrojen atomundan meydana geldiğinin açıklanması ile; algılayabildiğini
var, gerisini yok kabul eden zihniyet iflas etmiş ve yerini tamamiyle madde
ötesinin meydana getirdiği “engin bir kâinat” düşüncesine bırakmıştır...
İlerleyen zaman içinde, Einstein’in bu konuyla ilgili açılması şu şekilde
olmuştur:
“Mekân,
hariçte mevcut olan bir şey değildir. Bizim mekân dediğimiz şeyler aslında
mevcudatın öz yapısından dış yapısına, yahut da dış yapısından
öz yapısına bir dizilme içinde bir bütündür ve zaman dahi bu diziliş
içinde yer alan, birini ötekine göre kıyaslama metodundan başka bir şey
değildir.”
Bilimin
Tek’liğe dair veriler ortaya koyması 1900’lü yıllarla başlarken,
mistiklerin bu konu ile ilgili çarpıcı açıklamaları bundan yüzyıllar
öncesine dayanmaktadır.
Geçtiğimiz
yüzyılda, bilimin muazzam hamlesi sonucunda gösterdiği gelişme ve kısmen
de olsa kâinatın yapısına dair yapmış olduğu tespit doğrultusunda
din ile bilimi birleştirebilen tefekkür sahibi kişiler tarafından, yüzyıllar
öncesine dayanan sembolik gerçekler, daha iyi anlaşılır hale getirilmiştir.
Böylelikle
dinde “ibadet” denilen çalışmalar bir yaratıcıya yaranma cabasından
çıkıp, sistemdeki gerçek yerini bulmuş, melek ve cin diye anlatılan
varlıkların halkın hayalinin ve algılamalarının dışında ışınsal
yapılı varlıklar olduğu ve tüm varlığın aynı özden start alıp,
salt enerjinin farklı boyutlarda yaptığı dalgalanmalar ile meydana geldiği,
dinde anlatıldığı gibi aslının hayal olduğu bilgisi idraklere sunulmuştur...
Yüzyıllardır sembollerin, mecazların arkasında gizli kalmış bu gerçekleri
günümüz biliminin de yardımı ile gözler önüne seren insanlardır asıl,
denizin dibindeki Titaniği çıkaran.
Bugün
böyle kişiler, ilmi ön plana çıkarıp, gerisinde mütevazı bir yaşam
sürerken, İnsani değerlerden habersiz kişilerin, düşünce ve tefekkürden
uzak, mesaj niteliği taşımayan davranışları ile gözler önünde
bulunmaları, sanırım kaderin bir oyunu bizlere...
Sanki
dünyamızdan gelip-geçmiş bir Velinin sözlerindeki gibi: “Hakikat ehli
göğe çekilmiş, eşekler aşağıda anırıp duruyor”
Ali Eren
31/10/2000
