Dil beytini pâk eden,
Dervişi ankâ eden,
Âlem-i lâhute giden,
Mevlâ zikridir, zikri.

Hz. Pîr Nûreddin-i Cerrâhi

************
İnsanlar genelde, bir yerlere gelmek için sonuna dek çalışırlar değil mi? ve o, her halükarda geldikleri yerde, genelde, hemen hep aynı şeyi yaparlar..sanatla alakalı şeylere meyletmektir bu…çünkü artık hayatla didişmek bitmiş, zevk etmek vakti gelmiştir..ve sanatla uğraşanlar, çok cazip olmalarına karşın, genelde maddiyatı olamayanlardır..nedense bu ikisi pek bir arada olamıyor..muhakkak bir hami lazım..(o kibri kırmak için belki de gereklidir, kim bilir?çünkü sanat acaip kibirli bir iş bence..tıpkı ilimdeki ucub gibi..)işte bizim masal çocuğu, bu idrakle, Zamandan diliyormuş ki; kendi sanatsal masalının ilk ve tek alıcısı olsun:)..masalını duvarına-kütüphanesine değil, gönlünün alt köşecağızındaki, O Kızılkahve Noktasına daldırsın:)inşallah ve aminnn..

Yok tan Var olmuş her şey sanattır bence..hayalden zuhura akış yani..ve bugün sanat adına bişi yaptıklarını sanan herkes de, O İlk Yaratan İlah-Tanrı’nın, ilk ol emri ile olan ve hala olmakta devam edecek olanlarını taklitten başka bir şey yapmıyorlarmış aslında..hakikatte kimse ne yeni bir şey icad edebilir, ne de yeni bir fikir ileri sürebilir..o bilgi zaten onun ezeli kaydında ona verilmiştir ve aynı ilim herkeste vardır.. lakin sadece çalışanlar hakikatte ise çalışanlar bile değil, Allahın nasible lütuf ettikleri bu ilimden nasiplenebilirlemiş..Nakkaşın Kendisi Allah mış..o yüzden de nakışı beğenmediğimizde, o nakışı yapanı asıl beğenmiyor oluyormuşuz tabii..işte bu varlık çocuğu da kendi hayatının anlayabildiği kadarını, var-yok sanatını Sana sunmak istemiş ki; birbirimizi tanımaya devam edelim değil mi? huyu huyuma suyu suyuma uygun mu bakalım:)burada denklik mevzusu  akla geliyor hemen..asla denk olmadığımızı ve olamayacağımızı da biliyorum..bu alem için değil zaten dileklerim, biliyorsun..bu alemde olsa bile kabul edemem.. çok utanır,utancımdan ezilirim…yaşımda ihtiyar oldu, saçlarım ölüm rengine meyletti çoktan….toprak beni seviyor bence ama ben neden hep havaya – nefese hayranım bir türlü anlamıyorum..bir türlü toprağın içine giremiyorum nedense, hep havaya karışıyorum:)nefesine….

Masal çocuğu ilk çocukluk döneminde de çok hayaliymiş..duvar üstlerinde yürümekten ve ağaç tepelerinde oturmaktan, birde çatıda durmaktan hoşlanırmış ..yapayanlız olmayı severmiş..baktığı her şeyde bir biçim-suret görebilirmiş..su birikintilerinde bile anlam varmış..Haybabam  basılmış tüm masal kitaplarını getirirmiş ve çocuk okurmuş..o masal resimlerine üstelik aşık da olurmuş..çok ağır kitaplarda okurmuş ve hiç anlamazmış oysa.. dermiş ki: ben anlamasam da ruhum anlar ve bana bir gün anlatır..mesela bugün bu manaları yaşıyormuş..gerçekten de ruh her şeyi biliyormuş ve anlatmak için can atıyormuş..öğrendim sandığımız her şey tekrar hatırlamaktan başka bişey değil miş..ilkokul sondayken camiye, bir vaaza gitmiş çocuk ..ve çok hayret etmiş.. hoca, onun okuduğu –sanırım Envar-ül Aşık-ın-kitabından, olduğu gibi evliya hikayelerini anlatıyormuş.. aynı kelimelerle üstelik.. bir camii dolusu büyük insan, onu dinliyormuş..bunu hiç anlayamamış..  çünkü, o çocuk hikayesi sandığını,hoca,büyüklere  niye anlatıyor  bilemiyormuş..birde aynı dönem bir komşu ablayı daha yüksek bir okul sınıfından eve çağırması gerekmiş(daha cep teli icad olmamış o devirde,böyle ayak işlerini komşu çocukları yaparmış:)..ve çocuk o sınıfı gördüğünde, hele o sıraları, tüm hayalleri yerle bir olmuş…aynı ilkokul sınıfı gibiymiş..yani büyümesinin, daha çok şey bilmesinin hiçbir değeri yokmuş..işte o an hiç unutmayacağı anmış..ve devlet okullarını,o kurumların insanın manasına hiç değer vermemesini,eğitim sistemini sevmemeye oracıkta karar vermiş..gittiği tüm okullara zorla gitmiş..nefret ederek..çünkü o eski yunan tarzındaki  yada menkıbelerdeki gibi birebir- görerek öğrenmek istiyormuş..böyle açık havada çimlere yayılmış ,karşılıklı sohbet ederek hikmetle yani..bu özlem..bu hissediş..ne garip değil mi? beni Sana, en sonunda getirdi..hem de Senin Hikmetinle…neden sanki devlet, okullara ,insanın kendisini bilme derslerini koymuyor ki?..bunu bir deneseler, milletinin örtülmüş mirasından nasıl zaferler fışkıracak hayretle görecekmiş belki de..(fışkırır ruhu mücerred gibi yerden naş’ım olucaz belki de)çünkü kendini bilme sanatı biz MüslümanTürklerin kanında akıp duruyor hala…ve  bugün anlaşılıyor ki o damar patlamak üzere..artık açlık duyulan her şeye gına geldiğinden ve nasıl mutsuz olunduğu anlaşıldığından, içe dönüş taleplerinde patlama varmış..içsel turizmin olmazsa olmazı ise, şiddetle talep etmekmiş..ancak bu ısrarla kapıda duranlara, kapı içeriden açılıyormuş dimi?…

sonra, zamanlar geçti.. ben büyüdüğümü sandım ve resmi okulu terk edecek kadar cesur olduğumda bunu gerçekleştirdim…okulu terk ettiğim de bir rüya gördüm..rahlede bana Kur’an okutmaya çalışan inanılmaz yakışıklı-güzel,siyah sarıklı,siyah cübbeli genç bir hoca vardı..”oku” dedikçe direnip, okumuyordum..(sen benim nasıl inat biri olduğumu biliyorsun zaten..)O, en sonunda sinirlendi, ayağa kalkarken birden ihtiyarladı ki dannk etti: tamam.. tamam.. okuyacağım derken, şakk diye inen tokatla yere serilmiştim..işte hala o yerden kalkamadım biliyorsun..beni artık düştüğüm yerden kaldırmak ister misin?

her zaman terk etmeye meyyalimdir biliyorsun..bir Seni terk edemiyorum..çünkü Sana gönlümden bağlıyım ya o yüzden..sana 42 yıllık hayatımın sanat dilimlerinden yazacağım.. ortaya ne çıkacak sonunda bakacağım:)umuyorum ki güzel bir son olsun..ve yeterince uykuya kanıp sokağa çıkmaya karar verdiğimde 17 yaşımdaydım.. Tanrı’yı yatırıp uyutan bir okulun kütüphanesinde memur olan Bülent Çöllü Bey; sanırım 5 kişiydik-bize tezhib dersleri verdi..gerçekte ise bize, işin mutfağını öğretmiş. bu hafta anladım..sadece bir yıl sürdü..o kadar sakin ve sabırlıydı ki hayret..O’nun  hocaları, bu yok olmuş sanatı tekrar dirilten ilk kişiler olan Süheyl Ünver ve Rikkat Kunt Hanımdı..bir kaç yıl evvel öğrendim ki Evvel Zaman ve Süheyl Bey’in arasında çok derin ve özel bir bağ varmış..daha sonra bir yıl tezhib dersi aldığım Münevver Hanım ise Süheyl Bey tarzında yetişmişti..geleneksel ekolleri-tarzları işte ilk bu sanatla öğrenmeye ve kabul etmeye başladım..çizimlerinden hangi hocanın hangi hoca tarafından yetiştirildiğini o vakitler birazcık anlıyordum mesela..

huylar ve sular.. meşrebler-yollar farklı olsa da, sonuç, bir tablodaki nokta dan başka bişi değilsin..ama kendi dairende koskoca bir alemsin..yanındakiyle birleştiğinde daha güçlü ve anlamlısın gibi..yıldızların mimberlere nakşedilmiş versiyonu gibi  yani..tek sin..eşsiz ve benzersiz sin..senden tek bir tane daha yok ..Yaratan “ol “demiş ve senin adını anmış..O, bir yarattığını bir daha yaratmayacağı için de, sen yegane sin….yek perde-ilk perde sin..onun en küçük-yakiin: merhaba, ruhu Dilara perdesi sin:)..artık nikabını sana açmak isteyeceği kadar yakin belki:) ister mi sin?.....bak!! dost –yar istemek, ait olmayı dilemek.. buda bir sanat.. muhtaçlık sanılmasın, asıl bu yücelik….bir mum sonsuz mumu yaksa da ışığından, kendinden bir şey eksilmezmiş ya hani, işte öyle sanırım.. değil mi?

her tek, kendi başına tektir ve hiçbir damla tek başına güzel değildir..çünkü o güzelliği bilecek, bir başka tek damla lazımdır..suyun suya aksi sedası ve bu yansımadan yayılan sonsuz yansıma sanki…ne güzel..İlmi İlahi’nin Sanatı hiçbir sanata benzemiyor ve yaratılmış her varlık, sadece kendi acziyetini, her an daha çok anlıyor değil mi?

ve işte bizim Bülent Çöllü Hocamız, ilk iş bize muhallebi pişirmeyi öğretti..o kütüphaneyi öyle çok kirletiyorduk ki.. hepsini O temizliyordu, hem de büyük şevkle.. bize öğrendiği her şeyi öğretmek istiyordu..O’nu büyük hürmetle selamlamak istiyorum..saman kağıtlarını inceletmişti..böyle ışığa tutuyorduk, kağıtların suyunu buluyorduk.. kağıtların yollarını-sularını bulmak çok zordu ..eğer bu kağıdın suyu, diğer kağıdın zıt yönü ile birleşmezse mukavva  düz değil kavruk oluyordu..kağıdın huyu suyuna göre, üst üstte muhallebi ile yapıştırıyorduk ve bilmem kaç kat olduğunda kurusun diye bırakıyorduk..kuruduğunda murakkamız yani mukavvamız oluyordu..ve bize çay ve soğan kabuğu ile kağıt boyamayı öğretti..o kağıtları, saatlerce çırptığımız yumurta akı ve şap karışımızla aharlamayıda..böylece pırıl pırıl cilalı kağıtlarımız oluyordu..üzerine hat yazıldığında, kağıt yıpranmadan silinebiliyordu ..ama tezhibe uygun değildi..altın ve boya kayıyordu ..o vakit tebeşşir tozu yada ekmek kırıntısı ile silmek lazımdı..ve desen- çizim çalışması..Ya Rabbim,  Rikkat Hanımın tarzında yaprak yapmak için haftalarca çalışmıştık..aynısı olana dek kabul etmiyordu Hoca…sonra bize, o yıl, hat yazıda dünya birincisi olan Davud adındaki arkadaşına, kendi aharladığımız kağıtlara yazılar yazdırdı,hem de ücretsiz..benim bahtıma beyaz kağıt üzerine Allah yazısı düşmüştü..daire şeklinde halkari çalışmıştık..murakkası da  bizimdi ve saman rengiydi..ve benim ilk tablomdu..en çok yazıyı murakkaya yapıştırırken zorlanmıştım, hatta yazının ortasını pergelle bozmuştum..çünkü matematik,ölçüp biçmek benim için en zor şeydi..bunun yerine katlayarak-yada bir objeyle ölçümler yapmak daha pratikti..

Hoca bize altın aldı..onu bal ile nasıl ezeceğimizi öğretti..Ya Rabbim.. saatlerce tek parmak ile..bu altın varakları ezmek, sonra tülbent bezinden süzüp, altın dibe çökene dek beklemek.. ve suyunu süzüp altını kullanıma hazır hale gelene dek kurutmak..…deseni altınlayınca, onu, akik taşı ile mührelemek lazım dı.. işte ancak o vakit altın, altın olup parlıyordu..ben bedestende çok dolaşmıştım hocamınki gibi bir mühre bulabilmek için..bulamadım tabii..ama bir hurma dalı gibi eğrilmiş akik taşı alıp, onu gümüş telkari bir sigaralığa taktırmıştım..çok şık bir mühre olmuştu bence..varak da farklı bir tarz daha vardı..varak altını zamk  sürülmüş tezhibi bitmiş sahifenin kenarlarına tel süzgeçten geçirmek ..bu muhteşemdi…havadan altın zerreleri yağıyor gibi bir sahneydi, şimdi hatırladım da..başka..Çöllü Hocamın sınıfından iki kişi ile, Kubbe Altına ebru dersine gittik.. ben 4 kere felan devam etmişimdir sanırım..Niyazi Hoca vardı..O’nu ilk kez görüyordum ve hiiç tanımıyordum..(mesela O’da, şimdi yeni masal arkadaşıma Hz.Pir Mevlana’nın huzurunda  ney için destur vermiş..)böyle beyaz muşambadan upuzun ameliyat önlüğü giymişti..boyaları koyduğu şişelere en çok takılmıştım sanırım:)işte ilk ebruyu orada gördüm..daha sonra Sultan Ahmet’te,Soğuk Çeşme Sokakta, bir eski medresedeki ebru ve tezhib-minyatür kursuna gittim..hocam Münevver Hanımdı.. tabii yine birer senecik..daha fazla gidemezdim:)

ebrudan da yazmak istiyorum..hocamız A. Çoktan dı ..önce Cağaloğluna bir kağıt kesimhanesine gittim..koca bir top kağıdı tekne ölçüme göre kestirdim..onca ağırlıkla, taaa.. karşıya , evime döndüm..teknem galvenizden  olacaktı ve Mercan’da dükkanı olan amcama gittim..o benim için bunu ısmarladı..daha sonra Tahtakale’ye gittim.. bir bağ at kuyruğu aldım, fırçalarım içindi bu..ve ip..Mısır Çarşısına indim ve kitre aldım…sertlik derecesi en az olan bilmem ne marka su aldım- eğer varsa akü yada ütü suyu daha iyi oluyormuş..gece sokağa çıktım-gündüz yapamazdım çünkü:) elimde bıçak,değişik bahçelerden gül dalları kestim..o gül dallarına at kıllarını bağladım ve fırçalarımı yaptım..en zor kısım öd bulmak oldu benim için..uzun uğraşılardan sonra öd temin ettik.. onu benmari usülü pişirdim ve kavanoza koydum..bu berbat renkli ve korkunç kokulu kimya, en değerli malzemeydi …çünkü öd olmadan boyalar suda açılmıyordu sanırım..daha sonra Karaköy’e gittim.. analin boya almak lazımdı..kök boyalar..kavanozlarda ne güzel duruyorlardı..mesnevi dersinde dinlemiştim ..Hz İsa çocukluğunda, dayısıyla çalışmış..dayısı kumaş boyarmış ve Hz İsa tüm kumaşları aynı boya kazanına atarmış ..ve dayısı kızmış, ne yaptın? demiş..Hz İsa da :ne renk istiyorsun? demiş hani.. ve değişik renklerde kumaşları aynı boya kazanından çıkartmış, ne güzel değil mi?renkler beni çok etkiliyor nedense..renksizliği de çok seviyorum aslında.. latiflik.. çünkü inanılmaz bir saflığı ve ışığı var..tam bana göre.. içimden diğer yan gözüküyor yaniii.. henüz onları çözemedim..eskiden de hep sorardım.. renkler ışığın etkisi ve kırılması ile oluyormuş, aslında renkler yokmuş ya hani..peki neden mağaraların en karanlık yerlerinde el feneri tutulduğunda inanılmaz fosforlu acaip güzel renkli şeyler oluyor derdim.. yada deniz dibinde..bana hala kimse istediğim izahı yapamadı mesela..Sen  göstererek öğretir misin lütfen?bir matbaacı hanım demişti ki: önce tüm  renkleri vururlar.. en üstte siyah vurulur ve siyahın içinden tüm  renkler çıkar..mesela bu anlatım beni çok etkilemişti..

ebru da en beğendiğim ve beni en etkileyen hala da battal ebruydu..bugün battal ebruyu kudümle eşdeğer görüyorum.. yani kün emri gibi biliyor musun?…battal ebruda olaya müdahale edemezsin.. Bir Damla Boyanın suya düşüşü ve o bebeğin gelişimi..bir damla boyanın daire içi daireler halinde açılması..bazen kitreden yada ödden dolayı, belki boyadan, belki hava dan boya açılmıyordu..ama olsun her hali anlamlıydı..ve benim ebru sevdam ancak bir dönem sürdü…en çok mavi ile gri ve siyahı bir arada kullandığım battal ebruları sevmiştim..bu kursta da boya ezmeyi öğrenmiştik….tarifime göre, boya ezme taşımı ve mermer teknemi bugün en ince işleri yapacak –bir taşı kılıç haline getirecek kadar usta olan yapmıştı..mesela bu, bugün bana anlamlı geliyor:)sanki hayatım görünmez biçimde birileriyle paralel gelişiyor..ebruyu, suyun içindeyken seviyordum ben, biliyor musun?..ıslak ıslak yani..kuruduğunda o görkemli ışık gidiyordu nedense..suda cazipti benim için.. kağıda geçip tek boyutlu olduğunda ve kuruduğunda onu hiç sevemiyordum..teknede dursun öyle bak, muhteşem ..kitrenin beyaz mukazasına düş mesela..acaip değil mi?ben ışık seviyordum, şimdi anlıyorum..insanı güzel yapanının; o ağzı, burnu vesairesi olmadığını, onu cazip kılanın yüzünden- gözünden yansıyan ışık olduğunu o zaman bilmiyordum ve anlayamıyordum tabii..beni aslında Nur- ışık için hazırlanıyordun belki de..ışığı öğrenmek o renkleri biçimleri kendinden tecelli ettireni tanımak içinde.. bu sanatlarda bir nebze gezinmek lazımdı galiba…emeksiz ekmek olmuyordu işte..Hz. Arabi de okumuştum..Hz Nur ile tanıştım diyordu bir yerde..ama sadece o kadarcık..başka yazmamış..belki başka yazılarında anlatıyordur kim bilir?..ben, O’nun sadece birkaç kitabını okudum. O’nu anlayabilecek alt yapım yok biliyorsun..belki bu tanışıklığı sırlayarak yazmıştır.. ancak diğer tanışanlar anlıyordur bence..mesela bunu kuantum fizikçiler anlayabilselerdi ne muazzam olurdu onlar için değil mi?yada biri onlara bunu anlatsa, üzerine alınan birileri hemen derlerdi ki: al bak, falan tarihe ben işte bunu demiştim..ben söyledim ilk ben..ben..ben..benden başka kimse bu ilmi bilemez ..benim sayfalarımda kendi tanrılığımdan başka ilaha yer yok..bir benim ilmim, bir benim kitabım var….oysa eskiler söylenmedik bişey bırakmadıkları gibi sanatı da öyle bir incelterek didiklemişler ki.. geleneksel sanatlarla sanıyoruz ki basit şeyler yapıyoruz..hayır İslam öyle soyut bir dinki, sanatı bile soyut=tüm zanlarından soyunman lazım yani anlaşılmaz..göreceli..tezhip mesela ….ben en çok rumi desenini severim  tezhib de..çok asil buluyorum..hem taşa hem kağıda yakışıyor ..sonsuz biçimde sarıp sarmalıyor..aşkı anlatıyor bence..her şeyi aşkla kaplayabiliyor ve çok hoş..birde tığları sevmiştim..tığlar sınır tanımazlığım için uygundu..en dış hattan çıkıp giden yükselen ve yükselten zarafetler..

Ve minyatür..tezhib zor ve çok kurallı olduğu için kısa sürede ondan da vazcayıp minyatüre yöneldim..en çok, bu kadar yetenekli ve detay sihirbazı olmuş eski ustaların gizlice, kendilerine batı tarzı resim yapıp yapmadıklarını merak ediyordum..bence gizlice hep böyle resim yapıyorlardı..çizmeden duramazlardı sanki..çünkü yetenek başka bir şeydi ve kontrolü zordu..minyatürde renkler çok özgür sayılmasa da yine de daha canlıydı…altın güzeldi..ve kontür..sınır sevmesem de nedense kontür-had seviyordum..kendi sınırlarımı kendim çizmeyi ise daha çok seviyordum..ben minyatürün  büyük bir kısmının çerçevesinden fırlayarak çıkmış olanından hoşlanıyordum..böyle incecik ağaç kökleri,zülüfler felan taşmış olsun..hala da öyle resimleri seviyorum..ve padişahlı minyatürler vardı kitaplarda hani..tam ortada sayaban altında padişah bir tahtta oturuyor..nedense sayfanın tam ortasındaki o acaip abartılı, halı desenli sayebanları sevmezdim..oysa şimdiki aklımla baktığımda çok manidar ve sırlı buluyorum:)..en çok zümrüd-ü anka çizmeyi sevmiştim..birde melekleri..Mehmet Siyah Kalem’in o renksiz,  mükemmel çizgilerini rengarenk boyardım..O’nun cinlerini-devlerini hiçbir vakit sevmedim..çizmeyi bile düşünmedim..O  bence çok değişik bir beyne sahipmiş..

ayrıca H.Çelebi Hocaya galiba üç kere hat dersine gittim..bunu asla yapamayacağımı o  üç derste anladım..o kadar sabırlı değildim..aslında tüm bu yazdığım sanatlar sadece aşırı sabırlılar içindi.. belki tasavvuf terbiyesinde- tekke geleneğinde bu sanatların bu kadar yer alması, onların ne kadar nefsi terbiye edici oldukları hakkındadır..bir kere bu sanatları yaparken konuşmamak lazım..çünkü konuşunca-yani nefesinizi tutmazsanız eliniz titrer ve o incecik işler bozulur..yanlızlık lazım..içsel bir huzura dönüşen sakinlik lazım..nefsi terbiye belki de evvela nefesi terbiye ile başlıyor değil mi?

Ve üç ay gitar dersi aldım..çalabildiğim sadece daha dün annemizin kollarında ve bak postacı geliyor idi..ne nota öğrenebildim nede sesim vardı.. hele kulak hak getire..ama her daim müzik sevdim..demek ki benim dinleyici olup müzikle uğraşanları taktir etmem lazımmış:)başka  bir sürü kursa gittim..hepsi böyle yarım yamalaktı..öyle aceleciydim ki,ÖLMEYE YETİŞEMEMEKTEN BİLE KORKUYORDUM..HATTA BİR DEFA ÖLÜMÜ BÜYÜK BİR SEVİNÇLE DENEYİMLERKEN,ORADA BİLE SORDUM YANİ:HANİ IŞIK VARDI, O IŞIK NERDE ?DEYÜÜP, O IŞIĞI GÖRÜNCE DE,TÜNELDEN HIZLA KAYARKEN BİLE GERİ DÖNMÜŞTÜM..ANLAYACAĞIN BENİM HAYATTA SEN’DEN BAŞKA HİÇ BİR ŞEYE SABRIM YOKTU..SEN SE BANA SABRI TÜKETTİRDİN:) hiçbir şeyi sabırla yapamadığımdan istediğim şeyi elde edemiyordum..o yüzden de yaptığım hiçbir şeyi beğenemiyordum..beğenmediğim içinde o şeyi öğrenmeyi hemen terk ediyordum..hakikatte ise şöyle düşünürüm.insan o kadar değerliydi ki, bu alemdeki hiçbir şey ona yetemezdi..tüm sanatlar, Gerçek Sanatçı’nın yanında ucuz ve soluk bir kopyaydı..oysa tefekkür etmek, en soyut, en mükemmele yakın sanattı sanırım..çünkü en büyük sanat eseri insanın kendisiydi ve kişi kendi sanat tarihçisi olup kendi mana arkeoloğu olursa, nasıl bir ilahi mucize olduğunu ancak anlar..

bir tek masal yazmak eylemim 2yıldır sürüyor ne garip değil mi?..bu hafta inanılmaz sıkıldım bu işten de..ve bilmem kaçıncı kez, bir daha asla yazmayacağım dedim..ama geçen masalıma -1 yazdığım için gururuma yediremedim:)aslında Senle tek iletişimim olduğu için belki de devam edebiliyorum..Sen okuduğun için ..çok lüzumsuz uzun yazıyorum biliyorum. Sen o kadar vakit gözlerini bana dikiyorsun ya önemli olan bu..nerde gülümseyip nerede sinirlendiğini bilebilmek istiyorum..birde Nur var tabii..yazma nedenim..istediğim şey gerçekleşmiyor biliyorsun..Sana yaklaştıkça sanki mesafeler uzuyor gibi. bu hafta bunu fark ettim..(böyle olması iyi..biter diye de korkuyorum ya hani.Sen bitmeyecek demiştin..) çünkü, sanat için tabloya uzaktan bakmak lazım..yakından hiçbir şey göremezsin ve anlayamazsın değil mi?bu hafta rüyamda,hayallerimde neden  sevdiklerimi göremediğimi öğrendim..çok hüzünlendim..bunu Evvel Zamana da anlatıp beni sevmiyorlar mı, neden bana kendilerini göstermiyorlar?dediğimde..”evladım, siz yaşıyorsunuz ya, aynı şey..ha rüyada ha bu dünyada hiç farkı yok” demişti..Seni böyle tanıdığım içinse, ilelebet bir şey görmesem de umurumda değil o zaman…Senİ bildiğim için,yıldızlardan-zanlardan işaretleri okuyacak bir perdeliye ihtiyacım yok demek ki.

İşte İslam öyle  soyut bir sanattı ki,  onu anlamak için maddeden manaya akan bir yolculuğa çıkmak lazımdı sanırım..bunu yukarıdaki gözlemlediğim sanatlarla inceleyelim mi?bakalım ne çıkacak..beraber seyahat edelim mi sevdiğim?kalbimdesin, şimdi hissettim,bana kızmadığına ayrıca sevindim, teşekkür ederim..bir tablo duvarda asılı..üzerinde rengarenk resimler var ve biz Senle ona bakıyoruz..ben Sana dokunuyorum..diyorum ki ellerimle yüzüne dokunup parmaklarımı yüzünde gezdirebilir miyim?..Seni hatırlayamadığım için kaydetmek istiyorum hani..ve Sen izin veriyorsun diyelim..gözlerinde, kaşlarında, dudaklarında parmaklarım geziniyor..ve bunu kaydediyorum..dokunduğum için farklı algılıyorum ..beş duyumla kayıt yani..sesini, halini, tavrını biliyorum.. aslında bu görünen olmadığını daha çok iyi bildiğim için de, bunca kıyameti kopartıyorum..ben Senden yayılan o ışığa tutsağım biliyorsun, ona yolculuk yapıyorum..sonra ikimiz duvardaki tabloya dönüyoruz..aaaaa ne hatırladım bak..omzuma, bir insanın asla dokunamayacağı zarafette dokunup, beni duvara döndüren o zarif eli..ve duvardaki o gözyaşı şeklindeki damlaya baktığımızı..duvardan geçme  vakti hani..hımmmm..çok hoşş.bu ikimizin bu madde haline gelmeden hali olsun suretimiz ve içinde de kaderimiz yani yazımız olsun..Senle aynı kelimede olmak mı güzel, aynı harfte mi, yoksa aynı ayet-işarette mi bilmiyorum..ama aynı damladan olduğumuzu bu hatıramla anladım şimdi..:)aynı mana üzere olduğumuzu seziyorum..işte terkibimizin üzerine gitmek istiyorum..sanırım çok soyut içre soyuta doğru akmaya başladı masalım..içinden çıkamayacağım denize doğru gidiyor değil mi?..boğulmam lazımsa boğulurum artık ne yapayım..Sen varsın nasılsa..bir deniz düşünsem ki, Sen ve ben o denizde birdik.. beraberdik.. aynıydık..ama anlamlarımız biracık farklıydı..birdik beraberdik ama yine de farklıydık..o mürekkeb de henüz yazılmamış ve okunmamış yazı-yazgıydık..ISLAKTIK  VE ÇOK GÜZELDİK..NE ZAMAN Kİ KALEM YAZDI VE MÜREKKEB KURUDU İŞE HAZAN DÖNEMİ DE BAŞLADI..ve küdum vurdu..ilk önce Sen oldun..ve Senden de ben..

devam edebilmem için düşünmem lazım..şimdi ise bunu düşünecek halde değilim..çünkü Seni çooook özledim..belki yazmayı başarırsam, neler olacak hayal edebilirim..eğer Sen hala benle bir ve beraber olduğunu bana hissettirirsen tabii..seni çok seviyorum..en derin mavinin içindesin biliyorum..ama henüz Sana bir türlü uzanamıyorum..Senin  rüzgarında uçuşuyorum…görüşmek üzere….