“Boşluk, bakışımın biçimini alıyor.”- Paul Eluard

Gerçeği arayan adam, gerçeği bulanları aramaya koyuldu. Gerçeği bulan bir adam, ona dedi ki: “Gerçek, varlıktır. Elinle tuttuğun, gözünle gördüğün varlık. Ve bu varlıklar, hep vardılar ve hep varolacaklar. Şimdi varolan, sonra bir başka varlığa karışır ama hep vardır. Hep vardır çünkü, şimdi varolan, eğer var ise, nasıl yok olur? Yok olan, var olabilir mi?”

Düşündü bunu gerçeği arayan adam. Düşündü ve dedi ki: “Gerçek, varlık ise eğer, elimle tuttuğum, gözümle gördüğüm varlık nasıl elimle tutulamaz, gözümle görülemez hale gelir? Varlığın yapıtaşları belki hep vardı ve var olacak ama, dağılan ve özleri başka bütünlere katılan bir bütüne nasıl var denilebilir? Şu anda olan, yapıtaşlarının yarattığı bir dalgalanma, bir hayal o zaman. Öyleyse, şu anda olan o bütün, aslında yok. Sadece öz var. Ama varolan bu bütün yok ise, nasıl vardır? Yok olan var olabilir mi?”

Ve, “Çünkü varlık yokluktur” dedi başka bir gerçeği bulan adam. “Yokluk, senin elinde varlık, yokluk, senin gözünde varlık. Çünkü sen de o varlıklardansın. Sen de bir dalgalanmadansın. Sen de bir hayalsin”

“Varlığı bırak öyleyse” dedi gerçeği arayan adam. “Varlıktan geçtim. Bana hiçliği bulabilir misin? Hiçbir şeyin olmadığı bir şeyi. Gösterebilir misin bana hiçliği?”

“Gösteremem” dedi bilen adam. “Ama o, her şeydedir. Gösterdiğin her şeyde. Var olan her şey, Hiçlik’ten doğar ve o yüzden Hiçlik, her şeyde var. O yüzden şimdi var olan sonra yoktur. Hep yoktur. Hiç yoktur. Hiçlik vardır. Dağılan bütünden ayrılan ve başka varları yaratan yapıtaşları da yoktur. Yokluktur. Varlık, Yokluk’tur.”

“Öyleyse o Hiçlik nedir” dedi arayan adam. “Hiçlik’i de bana”

“O Hiçlik, özü yokluk olan senin nazarında Hiçliktir.” Dedi bilen adam “O Hiçlik, Teklik’ tir. Tek olan O’ dur. O hiçlik, Hu’ dur.”