Şu bir gerçektir ki, insanların gittikçe birbirlerinden uzaklaştıkları bir sistemde yaşıyoruz. Ulaştırma teknolojisi sanki insanları birbirinden en uzak noktalara ulaştırmanın yarışı içindedir. Nüfusun alabildiğine artmasına ve insanların her gün daha yakın, daha içiçe yaşar hale gelmesine rağmen bakıyoruz insanlar birbirinin umurunda bile değiller. İnsanlar toplu olarak bir takım apartmanlarda yaşıyorlar ki, kapıları iki adımdır ama komşularını belki hiç tanımamışlardır. Durum aile içerisinde de pek farklı değil. Her kesin gün boyu çalışması gerekmektedir. Sonsuz ihtiyaçları karşılamak için karı koca mesailerde harcarlar ömürlerini. Akşam saatlerinde ise aile fertleri oturur tv. seyrederler. Konuşacak bir şeyleri olmadığı gibi fırsatları da olmamaktadır. İnsanlar bu araçlar sayesinde pek uzak mesafelerden programlanabilen robotlara dönmüşlerdir.

Haberleşme araçarı sistemin yalnız bir parçasıdır. Çalışma düzenini ele alacak olursak aynı şekilde, fabrikalarda işçi olarak, yazanelerde memur olarak, üniversitelerde öğrenci olarak, öğretmen olarak insanların yoğun bir çalışmaya şartlandıklarını müşahede ederiz. Bu insanlar için yalnız kendi çalışmaları ve kazançları vardır. Birbirlerinin dünyalarından haberleri bile yoktur.

Bu sistemde insanlar üretim ve tüketim mekanizması içinde gerilmiş bir takım canlılardır. Ve böyle bir sistemin insanlara ihtiyacı yoktur. Bir takım organizmalara ihtiyacı vardır. Bizler müslümanlar olarak böyle bir sistemde yaşıyoruz ve ister istemez zamanlarımızı ona göre ayarlıyoruz. Daha doğrusu bir alternatif geliştirememe karşısında sistemin şekillendirdiği bireylere dönüşüyoruz. İnandığınız gibi yaşamazsanız, yaşadığınız gibi inanırsınız.

Hepimiz gayet bağımsız ve birbirimizi pek ilgilendirmeyen hesapların, planların sahibiyiz. İslam boş zamanlarımızın, tatil günlerimizin bir uğraşısı değildir. Modern çağın bireylere önem veren ve bireyi vitrine koyan anlayışı İslam’dan tamamen uzaktır. Allah’ın rahmet eli cemaatin üzerinedir. Müslümanlar fert fert hep aynı sorumluluğu taşımalıdır. Dünyamızı kimlerle ve nelerle geçirmişsek onlarla haşr olacağız. Cemaatte rahmet vardır. Cemaat içerisindeki bir kul hürmetine bütün cemaatin kurtulması söz konusudur. Kendimizden amellerimizden nasıl emin olabiliriz?

Bağlarımızı güçlendirmenin, sık sık bir araya gelebilmenin bir yolunu bulmalıyız. Birbirimizi aramalı, birbirimizle ilgilenmeli, İslamı ve insanı sürekli gündemde tutmalıyız.