Önce geçiciliğin hüznü çöktü yüreğime.

Bir’den biten her şeye yas tuttu ruhum.

Ben, yiten ve yitişinden yenilenen bir mahluğum.

Yaşanan anlardan kalan anılardan örülen bir sır idi yaşam.

Bünyesinde biriktirdiği ölüşlerle tükenişe giden

bir kısır döngüden başka neydi?

Öyleyse bu döngüde dönen ben,

her an değişen ve yenilenen düşüncelerden ve idrakten,

her an ölen ve doğan hücreler bütününden,

her an akan, bir anı başka bir anıyla aynı olmayan yaşam ırmağına

ikinci kere aynı beden ve ruhla giremeyen ben,

değişim üzre kurulu,

değişimi anlık ölüşlerle ve doğuşlarla dolu

bu evren içre bir evren…

değişim içre değişen..

Öyleyse ben,

geçip giden evrenimde, değişime endeksli bir varoluş biçiminden

başka ne olabilirim? Nasıl olabilirim?

Benim olmam,

ölmem demektir her an; ve sırf bundan,

ölmem, ne olmamı yok edecektir;

ne de olmam, olamayacaktır asla,

ölümü barındırmayan.

Böylece, değişim büyüsünü sürdü yüreğime…

Ve anlayan ben, değişmek demek olmak demek olduğundan olsa gerek,

olmak, değişmektir dedi başlı başına…

Ve anlayan ben anladı ki, değişimden uzak, salt bir oluş,

yokluktan, ölümden, geçip gitmelerden münezzeh Mutlak varoluş,

hep uzak olacak kendinden, evrenden, ve her şeyden…

Tüm oluşları besleyen…