Bahar bağa gelse, güler dağlar
Bülbüller zar eder gül yarasından,
Toprak cana gelse tomurcuk açar
Arı oğul verir bal yarasından.
Sinedeki bağın lalesi solmaz
Dağlar su varmezse deryalar dolmaz
Bağbansız bahçenin meyvası olmaz
Kökü kurur dal yarasından.
Dallar kurur ise yeşermez olur
Meyvayı özünde devşirmez olur
Ataşı dilinden düşürmez olur
Közün kavurduğu kül yarasından.
Küller közün solandaki cismidir
Sefa-i, özünün fani ismidir
Söz odur ki gönüllerin resmidir
Lokman naçar kalır dil yarasından.
