İçim acıyor anne.
Üşüyorum...
Neden günü geçmiş sevdalar biriktirir insan?
Neden acıtır kendini ve 
Neden anne; zoru seçer insan?
Sebebini yanlış yerlerde aradığım bir ağlamak var içimde,
Hiçbir yere sığmıyor yüreğim.

En sevdiğimiz yüreklere yaslanmışken ümitlerimiz,
Ve o kuytu yerlerde eskiyor yüreklerimiz.
Vurgunlar yiyoruz anne.
Vurgunun tadı hiçbir şeye benzemiyor.
Özlemek zor anne, seni anlamak felaket...
Dizlerim kanardı küçükken öperdin.
Şimdi yüreğim kanıyor anne,
Sevmekten değil,
Sevgiliden hiç değil,
Kanamaya alıştığı için kanıyor anne.
Yanlış dönemeçlerde yanlış kişilerden aman diledik,
Hani bize benzemeseler, insan demeyecektik de ;
kazalara kurban gitti hayallerimiz.

Zeytinli ekmekleri özledim anne,
Fesleğen kokulu sarnıçta dizine yatıp
Akdeniz gözlü kızım demeni hele....
Anakuzusu olmayı özledim anne.
Keşkelerle doldurduk gözlerin daldığı yerleri
Hayatı yapboz sanıp hep boz'da kaldık.
Kısırdöngüler pelesenk oldu ilişkilere,
Ve biz sandık ki anne; 
Adres defterindeki isimler silindikçe 
Bitmiyor yaşam,
Ve biliyor musun anne 
Ne zaman yüreğim kanasa ,
Dizlerim sızlıyor,
Üşüyorum.....

Nihan Sultan
nihansultan@hotmail.com
İstanbul - 07.01.2003
http://sufizmveinsan.com