Umutsuzdu,
yalnızdı, hali yoktu,
Canı çok yanıyordu günlerden beri.
Ne alnında dolaşan bir dost eli,
Ne yardım isteyecek kimsesi vardı,
Ne Tanrısı, ne de Peygamberi.
Günlerdir
karanlık deliklerde,
Yanıp sönüyordu gözleri.
Sevinç değil ki paylaşılsın,
Kendi kendinindi kaderi.
Sürüne
sürüne dışarı çıktı.
Kıvrıldı ateşte pençeleri.
Kurtuldu rahat etti farecik,
Rahat etti dişleri.
Kibardı,
incecikti kuyruğu,
Vücudu, küçücük pençeleri.
Bir fukara gibi çözüldü,
Unuttu kedileri.
Farecik!
Nazlıcık! Garipçik!
Canı çok yanıyordu günlerden beri.
Kibardı, incecikti kuyruğu;
Boş koydu delikleri.
Bir
varken bir yok oldu,
İşte dünyamızın işleri.
Cahit
Külebi
