Güneş alıp başını meçhûle gittiğinde
Benim sıram gelmiştir, çıkarım sokaklara...
Uyku çöker yavaştan, meşgale bittiğinde
Her birine bir namlu dayalı şakaklara....
Artık sokak benimdir, cadde benim, kent benim..
Hoyrat bakışlar nerde? Nerde uğursuz sesler?!
Rüzgârın alevinden yanar kavrulur tenim...
İşte evler! İnsana geçirilmiş kafesler...
Gecenin çocuğuyum, gündüzler eziyettir...
Gece terkettiğiniz sokakların kiriyim..
Değişmek, sizden olmak? Bence de meziyettir,
Kabul edin ki artık meziyetsiz biriyim!...
Yankıları duyulur kehrübâ tesbihimin,
Her çekişte bir ışık söner beton yığında....
Semâ söner aniden! Sorsan ki meydan kimin?
Meydan benimdir artık gece çağırdığında...
Ah çekmiştir bir kere -istemese de- dilim!
Gönlüme kor düşürür her ışık bir kömürdür...
İsyânım karanlığı parçalar dilim dilim....
Siz gündüz deyin ona... Bence zayi ömürdür....
