Landgericht durağında bir kestane ağacım var benim...
Bir köke onüç dal salmış, göğü kucaklar...
Baktıkça ona, şaşarım nasıl dayanmış,
Yüz yıl kara, yağmura, doluya, rüzgara...
Baktıkça muhteşem duruşuna,
Kuvvet saçar benliğime,
Doyamam seyretmeye,
Gülücükler açar içime...
Her mevsim bir başka görünür...
Çıplak bile olsa, utanmaz benden...
Bakarım ona, şaheser bir tablo seyreder gibi,
Gelip, geçenler hayrete düşer...
Ne zaman kederde olsam,
Birşeyler dilerim altında...
Soğuk günlerimde gölgesine sığınırım...
Rüyalarıma girer günün birinde,
Birgün kesecekler diye,
Bana sığınır...
Yine bir ziyaretimde gider bakarım ona,
Kesmişler kökünden ağacımı,
Ağlarım ağacıma...
