Din telakkisinde hakikat :

Din; bir külldür, dinler bu küllün safhalarıdır.

Din sırf iyiliktir, beşeriyete mahzı rahmettir.Tefrika ve nifak tevlid eden herhangi bir fikir,  dinden değildir.

Din; siyasete, politikaya, entrikaya  alet edilemez. Eğer edilmişse o, din değildir.

Din; nizamdır, intizamdır, asayiştir, emniyettir, imardır, ıslahtır , terakkidir, tekamüldür, istisnasız adalettir, merhamettir, şefkattir, insaftır, akıldır, hikmettir, mantıktır, kardeşliktir, muhabbettir, ahlaktır, seciyedir. Hülasa, her türlü iyiliktir.

Din namına, bir fenalık yapılmışsa o; yapanın, yapanların, kendi fenalıklarıdır. Din fenalıktan münezzehtir.

Din; kelimesi; şahsi ihtiraslara alet edilmişse hem insanlara fenalık, hem dine muhalefet edilmiş demektir.

Din; Allah’ın kendi mülkünde, kendi mahlukatının iyi yaşaması için koyduğu kanundur. Bu kanunun hakikatine mugayir, ruhuna muhalif, hareketle; iyiliği fenalık, fenalığı iyilik diye gösterenler ; Allah’a hıyanet ve hemcinsine en mukaddes bir mefhumu alet ederek fenalık etmiş olurlar. Bir misal ele alalım:

Din; mesela bir baba yasasıdır, bu; çocukların ferden iyi yetişmesini ve müctemian iyi yaşamasını temin eden bir mevzudur. Onun bu ruhuna mugayir işlenen her şey, cürmüdür. Bir ailenin veya efradından birinin geriliğini, ataletini, tedennisini, tereddisini, sefaletini ve binnetice herhangi ziyan ve ıstırabını mucip olan her muamele ve birliği ihlal eden ve efradı aile arasında nifak ve husumet tevlid eden her şey fenalıktır. Binaenaleyh, dine karşı bir harekettir, dünyanın her yerinde bu böyledir.

Bu hareket; ya aileye riyaset edenin şahsi kemalsizliği neticesidir veya baba kendisine mukaddes bir emanet olan çocukları ve yurtlarını; kendi ihtiraslarına alet ve kurban etmiştir.Yahut, babanın cehaletinden veya hissi vazifedeki gayreti veya vazifesine ait bilgi noksanından çocukları yetiştirmemiş, heder etmiştir.

Babanın velayeti akamet veya za’fa uğrayınca; çocukların her biri yasa esaslarını kendi mizacına, temayüle, keyfine, şahsi menfaatine uydurmuş demektir.

Bu gibi cahil kalmış aile çocukları üzerinde misallerle bazı tahliller yapalım:
Cahil; evvela nefisperesttir(Hodgam = egoisttir). Tamahkârdır, hasuddur ve tevehhümettiği bir benlik ve varlıkla da mutaassıbdır. O maluldur, kimseye karşı müsaadekâr, müsamahakâr değildir. Her şeyi fena görmek ister, kendini beğenmek için kimseyi beğenmez, tereddüd etmek için kimseyi kendine küfuv addetmez. Müsavi hakla kimseye yanında yer vermez, suizan sahibidir, öyle kıskançtır ki başkalarının noksanından, yoksulluğundan memnun olun, hem de haşindir, intikamcıdır.

Böyle bir aileye mensup çocuklar, topluma asla yaralı olamayacakları gibi devlete ve millete çok zarar verebilirler.  Aile kuracak gençlerimiz mutlaka kendini yetiştirmeli. İnsanın en önemli ganimet sahası olan bu âlemden elden geldiğince maddi manevi yararlanmayı bilmeli. Akılda tutulması gereken şu: İnsan yalnızca madde varlık değildir. Öz yapısının manevi olduğunu ve ona göre bir yaşam seçmek gereğinin şuurunda olmalıdır.

Bodrum - 15.10.2002
hilbira@hotmail.com
http://sufizmveinsan.com