İki Tarafı Keskin Bıçak
|
Hayat başlı başına bir tutkudur zaten. Ama tutku da diğer kavramlar gibi göreceli tarife müsait. Koyulan hedefe götüren vasıta sayıldığından tutku; mükemmel bir yardımcı. Hayalleri gerçeklere set çekenler içinse tutku, boşlukta gezinen hedefsiz bir yıldız... Birincisinde elde ettiğinden dolayı mutlaka bir sevinç yaşanır, bu tutkuyu yitirme pahasına da olsa akla dahi gelmez. İkincisinde ise amaç aslında koyulan hedef değil de, tutkuyu yaşamak olduğu için, elbette amacını yitiren kişi bir şeyler kaybetmiş hissine kapılacaktır. Her duygu ancak verildiği amaç için kullanıldığında insanı mutlu kılar. Yoksa zannedilen mutluluk duygusu sanallığın ötesine geçemez. Bir insanın tutkusu öyle olmalıdır ki, hedefine ulaşsa bile tutkusunu yitirmemelidir, daha kamçılamalıdır kişiyi, yani kesintisiz olmalıdır tutku, birini bitirip diğerine başlamamalıdır. İnsan kendisine basit hedefler seçerse, değmeyecek hedefler için ömrünü heba ederse, verdiği gayretin hepsinin eldesi, kazandığında başarmış olmanın gururu ötesine geçemez. Geriye dönüp baktığında ise git gide biten bu gururun gölgesinde, verilmiş onlarca uykusuz gecenin hiçliğine duyulan pişmanlık vardır. Hedef, değmelidir uğrunda mücadele vermeye. Oysa yapay hedeflerdir ancak, kavuşulduğunda anlamını tamamen yitiren. Bir de tutkuları yaşarken, bu tutkuyu ne pahasına olursa olsun yaşayacağım diyen kişinin etrafında bıraktığı gözü yaşlı masumlar varsa, işte bu hedefin tamamen yanlış olduğunun en güzel göstergesidir. Kişi hedefine ulaşsa dahi, gözyaşlarının gölgesinde yaşayamayacağı kesindir, bu Yaradan’ın en mühim kuralıdır. Mazlumların ahını, boş tutkularına vasıta yapanların sonunda elde edecekleri akibet ise çok acıdır... İşte tutku, iki tarafı keskin bir bıçaktır. Ne için yaşanması gerektiği, hedefi tam konmadığında insanı paramparça dağıtan bir bıçak... Ö.Zeyneb EKİNCİ
İstanbul - 25.11.2003
|
