Allah Resulu (s.a.v.) şöyle buyurmuştur:

 -“Sinemaki bitkisi ve dere otuna yapışın. Muhakkak bu ikisinde sam hastalığı dışında her hastalığa şifa vardır.” Ey Allah’ın elçisi sam nedir? denildi de Allah Resulu (s.a.v.); “Ölümdür.” buyurdu. (İBN KESİR CİLT IX / S.4520)

Enes İbn Malik’ten; Allah Resulü (s.a.v.) şöyle  dua edermiş; “Cimrilik, tembellik, ihtiyarlık, erzel-i ömr, kabir azabı, Deccalın fitnesi, hayat ve ölüm fitnesinden sana sığınırım.” (İBN KESİR CİLT IX / S.4529)

Şefaat haktır. Allah Taala kime şefaat izni verirse o şefaat edebilir. (İLAHİ EMİRLER S:368)

Namazın anahtarı taharettir; tahrimi tekbirdir ve tahlili selam vermektir. (TIRMIZİ CİLT I  NO; 3)

Öğleyin kaylule yapınız. Muhakkak şeytanlar öğle vaktinde kaylule yapmazlar.” (MÜSLİM)

Allah Taala bir hac ile üç kişiyi cennete koyar: (Haccı) vasiyet edeni, (vasiyeti) yerine getireni ve kardeşinin yerine hacca gideni.(BEYHAKİ)

İbnu Abbas (radıyallahu anhüma), saliha kadının: "Rabbim, karnımdakini azadlı bir kul olarak sana adadım" (Âl-i İmran, 35) sözünü tefsir sadedinde şöyle der: "Yani sırf mescide hizmet etmesi için." (KÜTÜB-İ SİTTE / 516)

 

İbnu Abbas (radıyallahu anhüma): "...İbrahim'in ailesi ve İmrân ailesi..." (Âl-i İmrân, 33) ayeti hakkında: "Onlar, İbrahim'in neslinden, İmran'ın neslinden, Yâsin'in neslinden ve Muhammed'in neslinden imân eden kimselerdir." Allah Teâla hazretleri şöyle buyuruyor: "Gerçekten, insanlardan İbrahim'e en yakın olanı her halde (zamanında) ona tâbi olanlarla şu peygamber ve (şu) imân edenlerdir. Allah da o imân edenlerin yâridir" (Âl-i İmrân, 68) demiştir. (KÜTÜB-İ SİTTE /515)

 

Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: "Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular: "Yeni doğan her insan yavrusuna, doğduğu anda şeytan mutlaka bir dürter. Yavru, onun dürtmesi (nin verdiği rahatsızlık) sebebiyle bağırarak ağlar. Hazret-i Meryem ve onun oğlu İsa bundan hâriçtir." Ebu Hüreyre sözüne devamla: "İsterseniz şu âyeti de okuyun dedi: "Meryem: "...Ben onu da soyunu da kovulmuş şeytandan sana sığındırırım" dedi". (Âl-i İmran, 36). (KÜTÜB-İ SİTTE / 517)