|
Bakara Sûresi -
255 - Allah, O'ndan başka tanrı yoktur; O, Hayy’dir, Kayyûm’dur.
Kendisine ne uyku gelir ne de uyuklama. Göklerde ve yerdekilerin
hepsi O'nundur. İzni olmadan O'nun katında kim şefaat edebilir?
O, kullarının yaptıklarını ve yapacaklarını bilir. (O'na hiçbir
şey gizli kalmaz.) O'nun bildirdiklerinin dışında insanlar O'nun
ilminden hiçbir şeyi tam olarak bilemezler. O'nun kürsüsü gökleri ve
yeri içine alır, onları koruyup gözetmek kendisine zor gelmez. O,
yücedir, büyüktür.
İsra Sûresi – 79
- "Ey Resûlüm, gece vakti de uyanıp sadece sana mahsus fazladan bir
ibadet olarak teheccüd namazını kıl. Umulur ki
Rabbin, seni övülmüş bir makam olan en
büyük şefaat makamına kavuşturur"
Secde Sûresi - 4
- Gökleri, yeri ve bunların arasındakileri altı günde (devirde)
yaratan, sonra arşa istivâ eden Allah'tır. O'ndan başka ne bir
dost ne de bir şefaatçınız vardır. Artık düşünüp öğüt almaz
mısınız?
Zümer Sûresi - 43
- Yoksa onlar Allah'tan başkasını şefaatçılar mı edindiler? …
Taha Sûresi - 109
- O gün, Rahmân'ın izin
verdiği ve sözünden hoşlandığından başkasının şefaati fayda vermez.
Necm Sûresi
– 26 - Göklerde
nice melek var ki Allah'ın dileyip razı olduğuna izin vermeden önce
onların şefaatları hiç bir işe yaramaz.
Enbiya Sûresi -28
- Allah, onların önlerindekini de, arkalarındakini de (yaptıklarını
da, yapacaklarını da) bilir. Allah rızasına ulaşmış olanlardan
başkasına şefaat etmezler. Onlar, Allah korkusundan titrerler!
(9)- Ebu Hüreyre
(radıyallahu anh) hazretleri anlatıyor:
"Hz. Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'e
"Ey Allah'ın Resûlü, kıyamet günü senin şefaatinle en ziyâde saadete
erecek olan kimdir?" diye sormuştum. Bana:
"Hadis'e karşı
sende olan aşkı görünce, bu hususta senden önce bana bir başkasının
sualde bulunmayacağını tahmîn etmiştim" açıklamasını yaptıktan sonra
şu cevabı verdi:
"Kıyamet günü
benim şefaatimle en ziyade saadete erecek olan kimse, samimi olarak
ve içinden gelerek Lâ ilâhe illallah' diyen kimsedir"
(424)- Hz. Ali (radıyallahu
anh) anlatıyor:
"Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:
"Kim Kur'ân'ı okur, ezberler, helâl kıldığı şeyi helâl kabul
eder, haram kıldığı şeyi de haram kabûl ederse Allah, o kimseyi
cennete koyar. Ayrıca hepsine cehennem şart olmuş bulunan âilesinden
on kişiye şefaatçi kılınır."
(685)- Yine Ebu
Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor:
"Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'a:
"...Ümid edebilirsin, Rabbin seni bir Makam-ı Mahmud'a
gönderecektir." (İsra, 79) ayetinde zikredilen "Makam-ı Mahmud"dan
sual edildi. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm):
"Bu şefaat'tir" diye cevap verdi."
(841)- Ebu
Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor:
"Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:
"Kur'ân-ı Kerim'de otuz âyetlik (şanı yüce) bir sûre vardır. Bu sûre
(kendisini okuyan) kimseye (kıyamet günü) şefaat eder ve Allah'ın
onu affetmesini sağlar. Bu sûre Tebârekellezî bi-Yedihi'l-Mülk'dür."
(1691)- Cübeyr
İbnu Mut'im (radıyallâhu anh) anlatıyor.
"Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'a bir bedevî gelerek:
"Ey Allah'ın Resûlü, (kuraklıktan) insanlar meşakkate düştüler.
Aile efradı zayiata uğradı. Hayvanlarımız da helâk oldular. Bizim
için Allah'a dua et, su göndersin. Zîra biz Allah'a karşı senin
şefaatini, sana karşı da Allah'ın şefaatini taleb ediyoruz!" dedi.
Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) adama şu mukabelede bulundu:
"Yazık sana, söylediğin şeyin idrakinde misin? Sübhanallah!"
Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) sübhanallahları o kadar tekrar
etti ki bunun tesiri Ashab'ın yüzünden okunmaya başladı. Sonra
Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) sözüne şöyle devam etti:
"Yazık sana, mahlukatından hiç kimseye karşı Allah şefaatçi
kılınmaz. Allah'ın şânı böyle bir şey yapmaktan çok yücedir. Bak
hele! Sen Allah'ın (azametinin) ne olduğunu biliyor musun? O'nun
Arş'ı, semavatının şöyle üzerindedir. -Parmaklarıyla işaret ederek-
tıpkı üzerinde bir kubbe gibi. Arş Zat-ı Zülcelâl sebebiyle inleyip
ses çıkarır, tıpkı süvarisi sebebiyle atın ses çıkarması gibi."
(1792)- Hz. Enes
(radıyallâhu anh) anlatıyor:
"Bir adam şöyle
dua etmişti:
"Ey Allah'ım ,
hamdlerim sanadır, nimetleri veren sensin, senden başka ilah yoktur,
Sen semâvat ve arzın celâl ve ikrâm sahibi yaratıcısısın, Hayy ve
Kayyûmsun (kâinatı ayakta tutan hayat sahibisin.) Bu
isimlerini şefaatçi yaparak senden istiyorum!"(Bu duayı işiten)
Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) sordu:
"Bu adam neyi
vesile kılarak dua ediyor, biliyor musunuz?"
"Allah ve Resûlü
daha iyi bilir?"
"Nefsimi kudret
elinde tutan Zât'a yemin ederim ki, o Allah'a, İsm-i Âzam'ı ile
dua etti. O İsm-i Âzam ki, onunla dua edilirse Allah icabet eder,
onunla istenirse verir."
(2437)- Abdullah
İbnu Amr İbni'l-Âs (radıyallâhu anh)'ın anlattığına göre, Resûlullah
(aleyhissalâtu vesselâm)'ın şöyle söylediğini işitmiştir:
"Ezanı
işittiğiniz zaman müezzinin söylediğini aynen (kelime kelime) tekrar
edin. Sonra bana salât u selâm okuyun. Zîra kim bana salât u selâm
okursa Allah da ona on misliyle rahmet eder. Sonra benim için
el-Vesîle'yi taleb edin. Zîra o, cennete bir makamdır ki, mutlaka
Allah'ın kullarından birinin olacaktır. Ona sahip olacak kimsenin
ben olmamı ümid ediyorum. Kim benim için Allah'tan el-Vesîle'yi
taleb ederse, şefaat kendisine vâcib olur."
(2777)- Sa'd İbnu
Ebî Vakkas (radıyallâhu anh) anlatıyor:
"Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ile birlikte Mekke'den çıktık.
Medîne'ye gitmeyi arzu ediyorduk. Yolun bir yerine (Azvera'ya)
ulaşınca, Aleyhissalâtu vesselâm ellerini kaldırıp Allah'a duâ etti
ve secdeye kapandı. Uzun müddet öyle kaldı. Sonra kalkıp yeniden
ellerini kaldırdı, bir müddet (öyle kaldı). Sonra tekrar secdeye
kapandı. Bu şekilde üç kere secde yaptı. Sonra dedi ki:
"Ben Rabbimden talepte bulundum ve ümmetime şefaat ettim. Rabbim,
ümmetimin üçte birini bana verdi. Ben de Rabbim için şükür secdesine
kapandım. Sonra başımı yerden kaldırıp, ümmetim lehinde tekrar
(mağfiret için) talepte bulundum, bana ümmetimin üçte birini daha
verdi, ben de Rabbime şükür secdesinde bulundum. Sonra başımı
kaldırdım ümmetim için tekrar talepte bulundum, bana ümmetimin son
üçte birini de verdi, ben de Rabbime şükür secdesine kapandım."
(3087)- İbnu
Abbâs (radıyallahu anhümâ) anlatıyor:
"Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ı işittim, diyordu ki:
"Bir müslüman ölür, cenaze
namazına Allah'a şirk koşmayan kırk kişi katılırsa, Allah, bunların
onun hakkındaki şefaatini mutlaka kabûl eder."
(4348)- Ubey İbnu
Ka'b (radıyallahu anh) anlatıyor:
"Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:
"Kıyamet günü
geldi mi, ben peygamberlerin imamı, hatibi ve (onlar arasında)
şefaat (etmeye yetki) sahibi olacağım. Bunda övünme yok."
(4520)- Ebû Said
(radıyallahu anh) anlatıyor:
"Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:
"Ümmetimden (alim, şehid, salih) bazıları var; bir(çok
kabilelere şamil bir) cemaate şefaat eder, bazıları var
bir kabileye şefaat eder; bazıları var bir bölüğe şefaat eder;
bazıları da tek bir ferde şefaat eder ve cennete girmelerini sağlar."
(4521)- Rezin
şunu ilave etmiştir:
"Şefaatim, ümmetimden büyük günah işleyenler içindir. Bir adamın
ateşe atılması için emir verilir. Giderken, (dünyada) susadığı
zaman su vermiş olduğu adama rastlar, onu tanır ve ona:
"Benim için şefaat etmeyecek misin?" der. Adam:
"Sen de kimsin?" diye sorunca:
"Ben sana falan gün su içirmedim mi?" der. Öbürü bunu tanır ve
(Allah nezdinde) onun lehinde şefaatte bulunur. Adam da böylece
geri çevrilir ve cennete gider."
"Resûlullah
(aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:
"Ebû'd-Derdâ'ya rağmen,
ümmetimden günâhkarlara şefaatim olacaktır. Onlar zâni de olsa,
hırsız da olsa."
(4602)- İbnu Ömer
(radıyallahu anhüma) anlatıyor:
"Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:
"Medine'de ölmeye muktedir
olan orada ölsün. Zira ben, orada ölene şefaat ederim."
(5090)- Hz. Cabir
(radıyallahu anh) anlatıyor:
"Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:
"Şefaatim, ümmetimden büyük
günah sahipleri içindir."
(5152)- Ebu Said
(radıyallahu anh) anlatıyor:
"Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:
"Hakkıyla cehennemlik olan cehennemlikler var ya, onlar cehennemde
ne ölürler ne de yaşarlar. Lakin günahları -yahut hataları
denmiştir- sebebiyle ateşe duçar olan bir kısım kimseler vardır ki,
ateş onları tamamen öldürür. Yanıp kömür olduktan sonra,
kendilerine şefaat edilme izni verilir. Böylece grup grup
getirilirler ve cennet nehirlerine dağıtılırlar. Sonra:"Ey cennet
ehli! Bunların üzerlerine su dökün" denilir. Bunlar, sel yatağında
biten bir ot gibi yeniden biterler."
(5154)- İmran
İbnu Husayn (radıyallahu anh) anlatıyor:
"Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:
"Muhammed (aleyhissalâtu vesselâm)'in şefaati ile, bir kısım
insanlar cehennemden çıkacak, cennete girecektir. Bunlara
cehennemlikler denecektir."
(5345)-
Ebu'd-Derda (radıyallahu anh) anlatıyor:
"Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:
"Laneti çok yapanlar kıyamet günü şefaatçi olamazlar, şehid
de olamazlar."
(4311) (7328)-
Ebu Musa el-Eş'âri radıyallahu anh anlatıyor:
"Resûlullah
aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:
"Ben, ümmetimin yarısının cennete girmesi ile şefaat (sahibi olmam)
arasında muhayyer bırakıldım. Ben şefaati tercih ettim. Çünkü
şefaat, daha şümullü ve ümmetimin (toptan kurtuluşuna) daha
yeterlidir. Şefaati siz müttakilere mahsus mu biliyorsunuz? Hayır! O
muttakiler değil günahkârlar, hatalılar ve pis işlere karışan
(müslüman)lar içindir."
(4323) (7331)-
Hâris İbnu Ukayş radıyallahu anh anlatıyor:
"Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:
"Şurası muhakkak ki, benim ümmetimde öyle şefaati makbul kimseler
var ki, birinin şefaatiyle Mudar kabilesinin insanlarından daha çok
kimse cennete girecektir. Benim (davetime muhatap olan)
ümmetimden öylesi de var ki, vücudu ateş için irileşir ve cehennemin
bir köşesini teşkil eder."
(3685) (7096)-
Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu
vesselâm buyurdular ki:
"Kıyamet günü insanlar saf saf olurlar -İbnu Nümeyr dedi ki:
"Cennet ehli saf saf olurlar.- Derken cehennem ehlinden bir kişi
cennet ehlinden birine uğrar ve:
"Ey fülan! Hatırladın mı sen su istemiştin de ben sana bir içimlik
su vermiştim" der, (ve bu suretle Şefaat diler). (Resûlullah
Aleyhissalâtu vesselâm buyurdu ki:)
"Adam, o kimseye
şefaat eder. (Cehennemlik olan bir başka) adam, cennetlik olan bir
başkasının yanından geçer ve ona:
"Sana abdest suyu verdiğimi hatırlıyor musun?" der (şefaat ister. O
da hatırlar) ve ona şefaat eder."
(Ravi) İbnu Nümeyr (rivayetinde biraz farkla) şöyle der:
"Ve cehennemlik olanlardan biri cennetlik olanlardan birine):
"Ey falan! Beni
şöyle şöyle bir işe gönderdiğin günü hatırlıyor musun? Ben o gün
senin için gitmiştim. (Bu sözüyle şefaatini ister. Cennetlik olan)
kimse de ona şefaat eder."
“ŞEFÂAT VE ŞİRK”
Yazısından :
Şefâat,
dünyada var; âhırette var... mahşerde var, cehennemde var....
Rasûlullah
aleyhisselâmın şefâati var; evliyanın şefâati var; âlimlerin şefâati
var...
DOSTTAN DOSTA
– 857 :
Cennette şefaat yoktur.
İstanbul
-29.03.2005
http://sufizmveinsan.com
|